บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 7
When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 7
บทประพันธ์ รัศมีจันทร์ / บทโทรทัศน์ ปัณชญา
กลางคืน ฤทัยกับดาลัดดาววิ่งหลบฝนมาถึงแพแล้วค่อยๆ ส่องดูคนบนแพก่อนว่ามีใครตื่นอยู่หรือเปล่า เห็นปื๊ดกับเพื่อนๆ เมาหลับกันระเนระนาดอยู่ที่เดิม อนึ่งก็นอนหลับอยู่ที่มุมตัวเอง
ฤทัยหันมาบอกดาลัดดาวเบาๆ “ทางสะดวก”
ฤทัยวางกีตาร์ไว้บนแพก่อนแล้วค่อยปีนขึ้นไปบนแพ ฤทัยยื่นมือมาให้ดาลัดดาวจับ แล้วดึงตัวดาลัดดาวขึ้นมาบนแพ ฤทัยหยิบกีตาร์ขึ้นมาแล้วเดินไปส่งดาลัดดาวที่หน้าห้องนอน
ฤทัยใช้มือข้างที่ว่างอยู่เช็ดผมให้ดาลัดดาว “เช็ดผมให้แห้งก่อนนอนด้วยนะครับ เดี๋ยวจะไม่สบาย”
“พี่ฤทัยก็เหมือนกัน”
ดาลัดดาวยิ้มๆ แล้วใช้มือเช็ดผมให้ฤทัยบ้าง ฤทัยยืนนิ่งเขินๆ ไป
“ฤทัย...” เสียงอนึ่งดังแทรกเข้ามา
ดาลัดดาวกับฤทัยสะดุ้งตกใจ รีบผละออกจากกันแล้วหันไปมองทางอนึ่ง ปรากฏว่าอนึ่งนอนละเมอ ดาลัดดาวกับฤทัยหันมามองหน้ากันยิ้มๆ โล่งอก “น้องดารีบเข้าไปนอนเถอะ”
“ค่ะ ฝันดีนะคะ” ดาลัดดาวถอดแจ็คเก็ตคืนฤทัยแล้วเดินเข้าห้องนอน
ฤทัยมองส่งจนดาลัดดาวเข้าห้องเรียบร้อยแล้ว แล้วค่อยเดินกลับไปที่มุมนอนของตัวเอง
ดาลัดดาวเข้ามาในห้องนอน เห็นว่ามดนอนหลับอยู่ก็โล่งอก ดาลัดดาวย่องเข้ามานอนข้างมดอย่างเบาที่สุด ดาลัดดาวนอนกอดตุ๊กตาแล้วยิ้มมีความสุข มดแอบหรี่ตามองดาลัดดาวที่นอนยิ้มอย่างมีความสุขสีหน้าซึมๆ
มุมที่นอนของฤทัย ฤทัยนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เช็ดกีตาร์อยู่ข้างอนึ่งที่กำลังนอนหลับไม่รู้เรื่อง น้ำฝนหยดทะลุหลังคาแพตกลงมาใส่หน้าอนึ่ง อนึ่งงัวเงียหลบหยดน้ำเข้ามานอนเบียดฤทัยแล้วหลับต่อ ฤทัยเงยหน้ามองหลังคาแพที่รั่วจนมีน้ำหยดลงมาแล้วหันหน้ามองออกไปนอกแพ ฤทัยเห็นฝนยังตกปรอยๆ ไม่หยุด ฤทัยย้อนคิด
ดาลัดดาวคิดทบทวนแล้วเผลอพูดออกมา “…คืนนี้ฝนจะตกปรอยๆ ทั้งคืน ดาจำได้”
ฤทัยแปลกใจ “ตกลงน้องดารู้ได้ยังไงว่าคืนนี้ฝนจะตก”
ดาลัดดาวแกล้งพูดขำๆ “น้องดาย้อนเวลามาจากอนาคต น้องดาก็เลยรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าค่ะ”
ฤทัยครุ่นคิด “บังเอิญเดาถูกมากกว่า” ฤทัยเลิกคิดเรื่องที่ดาลัดดาวรู้ล่วงหน้าว่าฝนจะตกแล้วล้มตัวลงนอน อนึ่งนอนยิ้มฝันหวานดิ้นมากอดฤทัย ฤทัยผลักอนึ่งออกจากตัวแล้วนอนหันหลังให้อนึ่ง