บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 7 หน้า 4

บ้านพักในสุสาน ดาลัดดาวคิดถึงพ่อ พร้อมกับรู้สึกผิดที่เคยทำตัวไม่ดีกับพ่อ

โถงบ้านพักในสุสาน ดาลัดดาวโทรศัพท์หาพ่อ “พ่อคะ...ดาขอโทษนะคะ”

“อยู่ๆ มาขอโทษพ่อเรื่องอะไร”

“ก็เรื่องที่ดาชอบเถียงพ่อไงคะ ตอนนั้นดายังเด็ก ดาไม่รู้ว่าพ่อบ่นเพราะพ่อรักดา แต่ตอนนี้ดารู้แล้วค่ะ”

“มาแปลกนะวันนี้ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็แค่นี้นะ ค่าโทรทางไกลมันแพง”

ดาลัดดาววางสาย...คิดถึงพ่อ

บ้านยายพร มุมหนึ่ง มดนั่งคิดถึงเรื่องของฤทัยกับดาลัดดาวสีหน้าซึมๆ เซ็งๆ มดบ่นงึมงำเบาๆ

“ในสายตาแกมีแต่น้องดาคนเดียวหรือไงวะไอ้ฤทัย”

อนึ่งเดินผิวปากหรือฮัมเพลงท่าทางอารมณ์ดี ผ่านมาเห็นมดนั่งซึมอยู่ก็หยุดมองด้วยความแปลกใจว่ามดเป็นอะไร อนึ่งมองมดอย่างชั่งใจนิดหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้ามาหามด อนึ่งแกล้งตบไหล่มดแรงๆ จนไหล่แทบทรุด “เป็นไรไอ้น้อง”

มดตอบสั้นๆ สีหน้านิ่งๆ “เซ็ง”

“เซ็งอะไร”

มดทำหน้าเซ็งๆ ไม่อยากบอก “พี่อนึ่งอย่ารู้เลย”

อนึ่งมองสังเกตท่าทางมดเห็นไม่ร่าเริงเหมือนเคยก็คิดว่าจะช่วยให้หายเซ็งยังไงดี

“เอางี้...เดี๋ยวพี่หาอะไรสนุกๆ ให้ทำแก้เซ็ง” มดมองหน้าอนึ่ง สงสัยว่าอนึ่งมีอะไรจะให้ทำ

บ้านยายพร โรงเก็บของ มือของอนึ่งดึงผ้าใบที่คลุมเวสป้าเก่าๆ คันหนึ่งออก มดมองรถ

“เวสป้าเก่าๆ คันนี้เนี่ยนะอะไรสนุกๆ ที่พี่อนึ่งบอก” อนึ่งพยักหน้าให้มดแบบภูมิใจเสนอมาก

มดมองแหยงๆ แบบไม่แน่ใจ “มันยังขับได้อยู่อีกเหรอ?”

“ตอนนี้ยังไม่ได้ แต่เดี๋ยวเราจะช่วยกันซ่อมให้มันขับได้ เสร็จแล้วพี่จะพาไปซิ่ง โอเค้...?”

มดมองรถเวสป้าสีหน้าคิดครุ่นคิดนิดหนึ่ง แล้วเกิดนึกสนุกตามอนึ่งขึ้นมา มดยิ้ม “โอเค”

มดกับอนึ่งตีมือไฮไฟว์กันแบบแมนๆ อนึ่งเห็นมดยิ้มออกก็สบายใจ

กลางคืน บ้านยายพร ห้องนอนฤทัย ฤทัยเพิ่งอาบน้ำเสร็จ นุ่งผ้าขนหนูเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ เสียงเพจเจอร์ดังขึ้น ฤทัยหยิบมาเปิดอ่านข้อความ “น้องดามีของจะให้ พี่ฤทัยมาหาน้องดาที่บ้านตอนนี้เลยนะคะ”

ฤทัยสงสัยว่าดาลัดดาวมีอะไรจะให้