บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 7 หน้า 5
บ้านพักในสุสาน ฤทัยนั่งอยู่ตรงหน้าดาลัดดาวที่โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้าน ข้างๆ ฤทัยมีกีตาร์กับถุงของบางอย่างวางอยู่ “น้องดามีอะไรจะให้พี่เหรอครับ”
“อยู่บนห้องค่ะ พี่ฤทัยรอแป๊บนะคะ น้องดาขึ้นไปหยิบก่อน” ดาลัดดาวลุกขึ้น จะไป
“ถ้างั้นเดี๋ยวก่อนก็ได้ครับ เพราะพี่ก็มีของมาให้น้องดาเหมือนกัน”
ฤทัยหยิบขวดโหล บรรจุลูกอมรูปหัวใจสีชมพูมีริบบิ้นสีหวาน ผูกเป็นโบที่ปากขวดออกมาจากถุงแล้วส่งให้ดาลัดดาว ดาลัดดาวรับขวดโหลมาแล้วยิ้มปลื้มมาก “พี่ฤทัยนี่ก็มีมุมมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกับเค้าเหมือนกันนะคะเนี่ย”
ฤทัยงงๆ พูดตะกุกตะกักแบบไม่เข้าปาก ไม่เคยได้ยินคำนี้มาก่อน “มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้ง แปลว่าอะไรเหรอครับ”
เสียงความคิดของดาลัดดาวอายุ 36 “อ๋อ...สมัยนี้ยังไม่มีคำนี้นี่นา”
ดาลัดดาวพูดบอกฤทัย “มันก็ประมาณว่าหวานแหววอะไรทำนองนี้ค่ะ”
“น้องดาไปเอาคำนี้มาจากไหน พี่ไม่เคยได้ยินเลย”
ดาลัดดาวคิดหาคำแก้ตัว “น้องดาคิดเองค่ะ เอาไว้เป็นโค้ดลับของเราสองคนดีมั้ยคะ”
ฤทัยยิ้มรับ เชื่อไปตามนั้น
โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้านพัก ดาลัดดาวมองที่กีตาร์ของฤทัย
“พี่ฤทัยเอากีตาร์มาด้วย จะร้องเพลงให้น้องดาฟังอีกเหรอคะ”
ฤทัยหยิบกีตาร์ขึ้นมาเตรียมจะเล่น “ครับ...น้องดาอยากฟังเพลงอะไร บอกมาได้เลย”
ดาลัดดาวคิดๆ “สมัยนี้มีเพลงอะไรที่ฮิตๆ มั่งนะ”
ฤทัยแปลกใจ “น้องดาพูดเหมือนตัวเองไม่ใช่คนสมัยนี้อีกแล้ว”
ดาลัดดาวแกล้งพูดเล่นขำๆ ตามน้ำไป แต่ลึกๆ ในใจจริงจังมาก อยากบอกความจริงกับฤทัย “น้องดาบอกแล้วไงคะ ว่าน้องดามาจากโลกอนาคต น้องดาย้อนเวลากลับมาตามหารักครั้งแรกที่หายไป”
ฤทัยไม่เชื่อ “พูดเล่นแบบนี้อีกแล้ว”
ทันใดนั้น แสงไฟหน้ารถของปื๊ดก็ส่องเข้ามาในบ้าน ดาลัดดาวหันขวับไปมอง เห็นว่ารถของปื๊ดกำลังแล่นเข้าใกล้ประตูหน้าบ้านแล้ว ดาลัดดาวตกใจ “ทำไมวันนี้ลุงปื๊ดกับป้าหน่อยกลับมาเร็วจัง”
ดาลัดดาวดึงตัวฤทัยให้ลุกขึ้น “พี่ฤทัยไปหลบก่อนค่ะ”
ฤทัยถือกีตาร์ลุกขึ้น พลอยตื่นเต้นตกใจตามดาลัดดาวไปด้วย “หลบที่ไหน”
ดาลัดดาวหยิบขวดลูกอมขึ้นมาแล้วพาฤทัยวิ่งไปทางรั้วบ้านด้านที่ติดกับสุสาน
ดาลัดดาวลากแขนฤทัยพาวิ่งมาที่ริมรั้วด้านที่ติดกับสุสาน
“พี่ฤทัยเข้าไปหลบในนั้นก่อนค่ะ”