บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 7 หน้า 2
เช้าวันใหม่ ริมแควเกสต์เฮาส์ ในล็อบบี้ เห็นชาวคณะที่ไปล่องแพหิ้วกระเป๋าสัมภาระกลับเข้ามา ผึ้งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาปื๊ด “คุณปื๊ดคะคุณปื๊ด เมื่อคืนนี้มีคนร้ายมาอาละวาดที่นี่ค่ะ!!!”
ทุกคนตกใจ
ผึ้งเล่าต่อเนื่องไป “มันเอาปืนมาขู่แขกเราด้วยค่ะ”
ปื๊ดรีบถาม “แล้วมีใครเป็นอะไรหรือเปล่า”
“มีค่ะ”
ดาลัดดาวรีบถาม “ใครพี่ผึ้ง!!! หรือว่าป้าหน่อย!!!”
“คุณหน่อยไม่เป็นอะไรหรอก ที่เป็นน่ะคนร้าย” ผึ้งทำท่าทางประกอบการเล่าไปด้วย “ก็คุณหน่อยน่ะทั้งทุบ ทั้งถีบ ทั้งฟาด ฟาดๆๆๆ จนมันสลบไปเลย”
หน่อยเดินเข้ามา “โม้มากไปแล้วผึ้ง ไปช่วยงานในครัวไป”
ผึ้งยิ้มแหยๆ แล้วออกไป หน่อยบอกดาลัดดาว “ไม่ต้องตื่นเต้นตามผึ้งมันหรอก ก็แค่คนเมามาอาละวาด ป้าจัดการเอาตัวส่งตำรวจ ลงบันทึกประจำวันไว้แล้ว ไม่มีอะไรหรอก”
ดาลัดดาวทึ่งมาก “ป้าหน่อยเนี่ยนะคะปราบคนเมาได้ สุดยอดไปเลยค่ะ สตรองมาก!!!”
“ป้าเค้าสายโหดอยู่แล้วดาก็รู้ แค่คนเมาแค่นี้ ป้าเค้ารับมือได้สบายมาก” หน่อยหางตามองปื๊ดแบบดุๆ
ปื๊ดยิ้มแหยๆ ให้หน่อยแบบไม่อยากมีเรื่องกับเมีย หน่อยเห็นดาลัดดาวถูกยืนขนาบข้างด้วยฤทัยและอนึ่งก็เดินเข้ามาดึงตัวดาลัดดาวออกห่างจากทั้งสองคน พร้อมกับมองดุๆ แบบหวงหลานสาว ฤทัยกับอนึ่งได้แต่ยิ้มแหยๆ ให้หน่อย แล้วพากันก้าวถอยหลังออกห่างจากดาลัดดาวหนึ่งก้าวโดยพร้อมเพรียงกัน
“เป็นไงดา ไปล่องแพสนุกมั้ย”
“สนุกมากค่ะ เป็นทริปที่ดาจะไม่มีวันลืมเลยค่ะ” ดาลัดดาวพูดเป็นนัยสื่อถึงฤทัย ดาลัดดาวแอบมองสบตากับฤทัยนิดหนึ่ง โดยที่ไม่รู้ว่าถูกมดแอบมองจับสังเกตอยู่ มดเห็นแต่ทำเฉยๆ เหมือนไม่เห็นอะไร
ปื๊ดบอกพวกฤทัย “เดี๋ยวลุงไปส่งที่บ้าน” ปื้ดนึกได้หันมาถามดาลัดดาว “เอ้อ...แล้วดาจะขี่จักรยานกลับเองหรือจะให้ลุงไปส่ง”
เสียงความคิดของดาลัดดาวอายุ 36 “ไปกับลุงปื๊ดดีกว่า จะได้ไปรู้จักบ้านพี่ฤทัยด้วย”
ดาลัดดาวรีบบอกปื๊ดอย่างรวดเร็ว “ดาให้ลุงปื๊ดไปส่งดีกว่า แต่ลุงปื๊ดไปส่งพี่ฤทัยก่อนนะคะ แล้วค่อยไปส่งดา”
ดาลัดดาวบอกอย่างมีอะไรในใจ
ปื๊ดขับรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านยายพร ฤทัย อนึ่งและมดขนสัมภาระลงจากรถ ดาลัดดาวมองสำรวจหน้าบ้านฤทัยแบบต้องการเก็บรายละเอียดทุกอย่างให้ได้มากที่สุด
เสียงความคิดของดาลัดดาวอายุ 36 “เสียดายไม่มีมือถือ จะได้ถ่ายรูปเก็บไว้ได้”