บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 7 หน้า 3

ฤทัย อนึ่งและมดมาลาปื๊ด ฤทัยไหว้ขอบคุณ “ขอบคุณครับลุงปื๊ดที่พาพวกเราไปเที่ยวแล้วยังมาส่งบ้านอีก”

อนึ่งกับมดยกมือไหว้ขอบคุณปื๊ดพร้อมกัน “ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ”

“ไม่เป็นไรๆ เอาไว้วันหลังลุงจะพาไปเที่ยวที่อื่นอีก ลุงไปนะ”

อนึ่งยื่นหน้าเข้าไปโบกมือบ๊ายบายดาลัดดาวใกล้ๆ “บ๊ายบายครับน้องดา แล้วเจอกันครับ” อนึ่งยิ้มให้อย่างหล่อ

ปื๊ดกระแอมปรามอนึ่งนิดหนึ่ง อนึ่งรีบถอยหนี ดาลัดดาวขำอนึ่ง

ปื๊ดขับรถออกไป จังหวะที่รถเคลื่อนตัวออก ดาลัดดาวก็แอบโบกมือลาฤทัยโดยคิดว่าไม่มีใครเห็น แต่มดเห็น

ฤทัยเดินเข้าบ้าน อนึ่งจะตามฤทัยไป แต่หันมาเห็นว่ามดยังยืนเซ็งอยู่ที่เดิมก็เดินเข้ามาหา อนึ่งกอดคอแบบน้องชาย “เป็นไร”

มดหน้าเซ็ง “เปล่า”

อนึ่งมองหน้า “ทำหน้าอย่างนี้น่าเชื่อตายละ”

“ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ” มดปัดมืออนึ่งออกแล้วเดินหนีเข้าบ้าน อนึ่งมองตามหลังมด สีหน้าสงสัยและเป็นห่วงว่ามดเป็นอะไรกันแน่

บ้านพักในสุสาน  ดาลัดดาวเข้ามาในห้องนอน วางกระเป๋าแล้วพุ่งตัวไปที่โต๊ะหนังสือ หยิบกระดาษปากกาออกมาจดที่อยู่ของฤทัยเอาไว้ พร้อมกับวาดแผนที่ประกอบด้วย ดาลัดดาวจดไปพูดไป

“จดที่อยู่พี่ฤทัยเอาไว้ให้ละเอียดๆ วาดแผนที่เอาไว้ด้วย ถ้ากลับไปกรุงเทพแล้วพี่ฤทัยไม่ติดต่อมา จะได้มาตามหาถูก” ดาลัดดาวก้มหน้าก้มตาวาดแผนที่ ลงรายละเอียดทุกอย่างชัดเจน ดาลัดดาวมองแผนที่ตนวาดแล้วยิ้ม “ไม่ได้วาดรูปตั้งนานแล้ว ฝีมือยังใช้ได้อยู่นะเนี่ย” ดาลัดดาวพูดแล้วก็ชะงัก สีหน้าซึมลง

ดาลัดดาวย้อนคิด

อดีต ดาลัดดาวใส่ชุดนักเรียน ม.ปลาย เพิ่งกลับจากโรงเรียนถือกระดาษวาดรูปมาให้อุดมกับพิมพ์ดูด้วยความดีใจ “วันนี้ดาวาดรูปได้คะแนนเอบวกเลยนะ ได้คนเดียวในห้องเลยด้วย”

พิมพ์ยิ้มชื่นชม “เก่งมากเลยลูก” ดาลัดดาวยิ้มกว้าง ดีใจที่แม่ชม

อุดมพูดขัดขึ้น สีหน้าไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ “ทำคะแนนได้ดีแต่วิชาศิลปะกับพละ วิชาอื่นคะแนนร่อแร่ จะตกแหล่มิตกแหล่ แล้วอย่างนี้โตขึ้นจะไปทำอะไรกิน”

ดาลัดดาวกระฟัดกระเฟียด งอนๆ “พ่อจะชมดาบ้างไม่ได้เหรอคะ ไม่ว่าดาจะทำอะไรก็ไม่ถูกใจพ่อซักอย่าง”

พิมพ์ตีแขนดาลัดดาวแบบตักเตือนเบาๆ “เรานี่จริงๆ เลย ทำไมถึงได้ชอบเถียงพ่อนักนะ ที่พ่อเค้าบ่นเค้าเตือนก็เพราะพ่อเค้ารัก ขอโทษพ่อเดี๋ยวนี้เลย” ดาลัดดาวนั่งทำหน้างอนตุ๊บป่อง ไม่ยอมไปขอโทษพ่อตามที่แม่บอก

พิมพ์ถอนใจด้วยความหนักใจที่สองพ่อลูกไม่ค่อยลงรอยกัน