บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 12

When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 12

บทประพันธ์   รัศมีจันทร์ / บทโทรทัศน์    ปัณชญา

กลางวันวันใหม่ โรงพยาบาล  ในห้องพักฟื้น มดนั่งเฝ้าไข้ฤทัยอยู่

“แกกลับไปพักที่บ้านบ้างก็ได้นะ ฉันอยู่คนเดียวได้ ไม่ต้องมานั่งเฝ้าฉันทั้งวันทั้งคืนอย่างนี้หรอก”

มดเป็นห่วง แต่ทำเป็นพูดกวนๆ ไป “ก็แค่นั่งมองแกเฉยๆ ไม่เห็นจะเหนื่อยตรงไหนเลย”

“แล้วเมื่อไหร่หมอจะให้ฉันกลับบ้านซะที”

“รอฟังผลเอ็กซเรย์สมองแกบ่ายนี้ก่อน ถ้าสมองไม่เสื่อมก็กลับบ้านได้”

อนึ่งหิ้วปิ่นโตเข้ามาในห้อง

“ยายทำกับข้าวมาให้” อนึ่งแกล้งถามฤทัย “น้องดาได้มาเยี่ยมแกมั่งหรือเปล่า”

ฤทัยกับมดชะงักไปนิดหนึ่งที่อยู่ๆ อนึ่งก็ถามถึงดาลัดดาว มดแกล้งทำเนียนๆ เหมือนไม่มีอะไร

“มาวันแรกครั้งนึง แล้วก็ไม่ได้มาอีกเลย พี่อนึ่งถามทำไมเหรอ”

“พี่เห็นฤทัยเอาตัวเข้าปกป้องน้องดาขนาดนั้น ก็เลยคิดว่าน้องดาน่าจะมาช่วยดูแลฤทัยบ้าง”

ฤทัยรีบแก้ตัว ไม่อยากให้อนึ่งคิดมาก “ที่ผมช่วยน้องดาก็เพราะผมอยู่ใกล้น้องดาที่สุด สถานการณ์พาไปมากกว่า ถ้าคนที่อยู่ใกล้น้องดาตอนนั้นเป็นพี่อนึ่ง ผมว่าพี่อนึ่งก็คงจะทำแบบผมเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ”

“แน่นอนอยู่แล้ว ยังไงพี่ก็ต้องปกป้องคนที่พี่ชอบด้วยชีวิตแหละ”

มดแกล้งแซวเปลี่ยนบรรยากาศ “แมนมากกก นี่ถ้าน้องดามาได้ยินคงจะปลื้มพี่อนึ่งมากเลยนะเนี่ย”

อนึ่งแกล้งพูดถึงดาลัดดาว เพราะอยากสังเกตท่าทีของฤทัย “เดี๋ยวพี่แวะไปหาน้องดาหน่อยดีกว่า ไม่รู้ป่านนี้จะหายตกใจหรือยัง”

ฤทัยทำหน้าซึมลงเล็กน้อย แต่พอเห็นว่าอนึ่งมองอยู่ก็รีบทำให้เป็นปกติเหมือนไม่รู้สึกอะไร มดมองหน้าอนึ่งแบบเอะใจ ว่าอนึ่งกำลังสงสัยอะไรอยู่หรือเปล่า

ริมแควเกสต์เฮาส์ ดาลัดดาวคุยกับอนึ่งอยู่ที่แพริมน้ำ

“ฤทัยมันเสี่ยงชีวิตช่วยน้องดาขนาดนั้น ทำไมน้องดาไม่เห็นไปเยี่ยมมันมั่งเลย”