บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 12 หน้า 4
“ว่าไงนะน้อย ดาหนีกลับกรุงเทพไปแล้ว!”
ปื๊ดยืนอยู่ข้างหน่อย ปื๊ดตกใจ “ไปยังไง แล้วไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
“อย่าเพิ่งถามอะไรเลยพี่ รีบไปตามดากลับมาก่อน” หน่อยลากปื๊ดวิ่งออกไป
หน้าโรงไม้ ดาลัดดาวหิ้วกระเป๋าเดินทางกับถือกล่องใส่ของมาด้วยมาด้อมๆ มองๆ คนงานเดินออกมาดู “มาหาใครเหรอหนู”
“พี่ฤทัยอยู่ที่นี่ใช่มั้ย”
“อยู่ข้างใน เป็นเพื่อนคุณฤทัยเหรอ เข้ามาข้างในก่อนสิ”
“ไม่เป็นไรคะ” ดาลัดดาวส่งกล่องใส่ของกับจดหมายฉบับหนึ่งให้ “ดาฝากจดหมายกับกล่องนี่ให้พี่ฤทัยหน่อยนะคะ”
คนงานรับกล่องกับจดหมายแล้วเดินกลับเข้าไปในโรงไม้ ดาลัดดาวตัดใจหิ้วกระเป๋าเดินออกไปสีหน้าเศร้าๆ
โรงไม้ คนงานเอาจดหมายมาให้ฤทัย
“มีเด็กผู้หญิงคนนึงเอาจดหมายกับกล่องนี่มาฝากให้คุณฤทัย”
ฤทัยรับจดหมายกับกล่องใส่ของมา สีหน้าสงสัยว่าจดหมายจากใคร คนงานเดินออกไป ฤทัยเปิดกล่องดู เห็นของในนั้นก็รู้ทันทีว่าเป็นดาลัดดาว ฤทัยรีบเปิดจดหมายออกอ่าน
“วันนี้น้องดาจะกลับกรุงเทพแล้วนะคะ เราคงไม่ได้เจอกันอีก สุดท้ายไม่ว่าวันนี้ หรือ 20 ปีที่แล้ว เรื่องมันก็จบแบบเดียวกัน คือพี่ฤทัยไม่ได้ชอบน้องดา เหมือนที่น้องดาชอบพี่ฤทัย”
ฤทัยใจหาย “น้องดา...” ฤทัยรีบวิ่งออกมาหาคนงานที่เดินอยู่แถวนั้น
“เด็กผู้หญิงคนนั้นไปไหนแล้ว”
“เห็นหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าเดินออกไปทางหน้าปากซอย”
ฤทัยรีบวิ่งออกไปตามหาดาลัดดาว
ท่ารถทัวร์ในเมือง คนขายตั๋วส่งตั๋วให้ดาลัดดาว
“รีบขึ้นรถนะหนู อีก 10 นาทีรถจะออกแล้ว”