บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 12 หน้า 2

ดาลัดดาวตอบนิ่งๆ ข่มความเสียใจเอาไว้ “ดาไปมาแล้วครั้งนึงค่ะ แต่โดนพี่ฤทัยไล่กลับ แถมพี่มดยังมาว่าดา หาว่าดาเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่ฤทัยเจ็บตัวอีก เจอแบบนี้ใครจะกล้าไปอีกล่ะคะ”

อนึ่งไม่พอใจ “ทำไมสองคนนั้นทำกับน้องดาแบบนี้ล่ะ ตอนแรกพี่ก็คิดว่าฤทัยมันแอบชอบน้องดาอยู่ซะอีก ถึงได้เอาตัวเข้าปกป้องน้องดาขนาดนั้น”

ดาลัดดาวชะงักไปนิดหนึ่ง “พี่ฤทัยไม่มีทางชอบเด็กวุ่นวายอย่างดาหรอกค่ะ”

อนึ่งฟังแล้วสบายใจขึ้น ที่ฤทัยกับดาลัดดาวไม่ได้ชอบกันอย่างที่ตนสงสัย

บ้านยายพร มดประคองฤทัยเข้ามานั่งในห้องโถง ยายพรนั่งรอรับอยู่

“ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ก็อย่าเพิ่งออกไปข้างนอกนะฤทัย เดี๋ยวจะมีเรื่องมีราวอีก ยายหัวใจจะวาย”

“ครับยาย”

“พักให้หายดีอีกหน่อย แล้วอีกสองสามวัน ยายจะให้อนึ่งกับมดพาเรากลับกรุงเทพ”

ฤทัยรู้ทัน “ถ้ายายอยากให้ผมกลับกรุงเทพ เพราะไม่อยากให้เจอน้องดาอีก ก็ไม่ต้องหรอกครับ เพราะต่อไปผมจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับน้องดาอีกแล้ว” ฤทัยบอกแบบพยายามจะตัดใจจริงๆ

มดมองฤทัยแบบเอาใจช่วย อยากให้ฤทัยตัดใจให้ได้จริงๆ

ผ่านเวลา 2-3 วัน ฤทัยมาทำงานที่โรงไม้แบบไม่หยุดพัก ถึงขนาดขนไม้ขึ้นรถเอง ฤทัยท่าทางเคร่งเครียดไม่ยิ้มแย้มเหมือนเคย มดยืนดูอยู่ห่างๆ ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหาฤทัย

“แกเอาแต่ทำงาน ไม่พูดไม่จากับใครอย่างนี้ เพื่อให้ลืมน้องดาใช่มั้ย”

ฤทัยชะงักไปนิดหนึ่งแล้วทำเป็นไม่สนใจ ขนไม้ต่อไป

“ถ้าแกคิดจะตัดใจจากน้องดาจริงๆ ก็กลับกรุงเทพกับฉัน แล้วลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ให้หมด ไม่ต้องติดต่อน้องดาอีก แกทำได้มั้ย” มดมองหน้าฤทัยแบบต้องการคำตอบ

ฤทัยนิ่งคิด ไม่มีคำตอบใดๆ ให้มด

ตอนกลางคืน บ้านพักในสุสาน ดาลัดดาวนั่งมองโทรศัพท์ในห้องโถง ท่าทางลังเลใจว่าจะโทร