บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 20

When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 20

บทประพันธ์   รัศมีจันทร์ / บทโทรทัศน์    ปัณชญา

โรงพยาบาล ห้องพักฟื้น อนึ่งนั่งเฝ้ามดที่นอนหลับอยู่บนเตียง อนึ่งเผลอมองหน้ามดที่หลับอยู่ แล้วเผลอยิ้ม อนึ่งรู้ตัว รีบบอกตัว “เฮ้ย...น้องนะเว้ย!!!”

ฤทัยเปิดประตูเข้ามา “พี่อนึ่ง มดเป็นไงบ้าง”

“ไม่เป็นไรแล้ว พี่เพิ่งบังคับให้กินข้าวกินยา แล้วเพิ่งหลับไปเมื่อกี้นี้เอง”

ฤทัยมองหน้ามดที่หลับอยู่ สีหน้าโล่งอก อนึ่งถามแบบจับสังเกต “แล้วน้องดาล่ะ”

“น้องดากลับไปกับป้าหน่อยลุงปื๊ดแล้ว”

อนึ่งท่าทางจริงจัง “แล้วแกไปกับน้องดาได้ยังไง ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงขั้นพากันมาตามหาลุงปื๊ดถึงที่นี่”

ฤทัยแก้ตัวอ้อมแอ้ม “ไม่ได้สนิทมากหรอกพี่ พอดีไอ้มดมันไปได้ยินคนที่ตลาดพูดกัน ว่าน้องดากำลังตามหาลุงปื๊ดอยู่ มันสงสารน้องดา ก็เลยชวนผมไปช่วยน้องดาตามหาลุงปื๊ดก็แค่นั้นแหละ”

อนึ่งทำท่าเหมือนเชื่อ แต่ในใจก็แอบสงสัยบางอย่าง  มดที่นอนหลับอยู่ลืมตาขึ้นมา เห็นฤทัยก็ดีใจ ลุกพรวดพราดขึ้น “ฤทัย!!! เป็นยังไงบ้าง” มดจับเนื้อตัวฤทัย

อนึ่งมองจับสังเกตท่าทีของมด รู้สึกว่ามดห่วงฤทัยมากผิดปกติจริงๆ

“ฉันไม่เป็นไร แล้วแกล่ะเจ็บมากมั้ย ฉันขอโทษนะที่ปล่อยให้แกหลงป่า จนเป็นแบบนี้”

“ไม่ใช่ความผิดของแกหรอก ฉันดวงซวยเอง” มดไม่คิดอะไรมาก แค่เห็นฤทัยปลอดภัยก็ดีใจแล้ว

บ้านยายพร ฤทัยเดินกลับเข้ามาในห้องโถง ยายพรรีบเข้ามาถาม

“อ้าว...แล้วอนึ่งกับมดละ”

“มดต้องนอนโรงพยาบาลอีกคืนนึงครับ”

ยายพรเป็นห่วง “อาการไม่ดีหรือยังไง ทำไมยังกลับบ้านไม่ได้”

“มดไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะครับ แต่หมอให้นอนดูอาการอีกคืนนึง ถ้าคืนนี้ไม่มีไข้ ไม่มีอาการแทรกซ้อน พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้ครับ” ยายพรโล่งอก

“ค่อยยังชั่วหน่อย ตอนอนึ่งโทรมาบอกยายก็ใจหายใจคว่ำ จนนอนไม่หลับทั้งคืนเลย เป็นห่วงพวก