บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 20 หน้า 3

กลางวัน วันใหม่ ริมแควเกสต์เฮาส์ ตอนกลางวัน หน่อยกำลังคุยกับโจอยู่ ดาลัดดาวอยู่ด้วย

หน่อยไม่พอใจ รู้ว่าโจโกหก แต่ก็ระงับอารมณ์เพราะเห็นเป็นแขกของเกสต์เฮาส์

“เมื่อวานนี้อนึ่งไม่ได้เป็นคนพาดาหนีเที่ยว ทำไมโจถึงบอกว่าเห็นอนึ่งมารับดาออกไป ป้าไปด่าเค้าถึงบ้าน เค้าก็ไม่รู้เรื่อง ป้าเกือบจะเสียผู้ใหญ่เลยนะ”

โจแอบยิ้มสะใจที่อนึ่งโดนด่า โจแก้ตัวหน้าตาเฉย “สงสัย ผมคงจำคนผิดมั้งครับ”

โจเดินออกไปแบบไม่แคร์ใครเลย ดาลัดดาวเกลียดนิสัยโจมาก “ทำไมพี่โจถึงได้นิสัยแย่ขนาดนี้”

“ถ้าไม่ติดว่าเป็นแขกของเกสต์เฮาส์ ป้าคงด่าไปแล้ว”

“พี่อนึ่งเลยโดนป้าหน่อยด่าฟรีเลย”

“จะว่าไปอนึ่งนี่ก็นิสัยใช้ได้นะ โดนป้าด่าไปตั้งหลายครั้ง ยังมีน้ำใจขับรถพาป้าไปตามหาดา”

หน่อยท่าทางหายโกรธลงมาก ดาลัดดาวยิ้ม “ดาบอกป้าหน่อยแล้ว ว่าพี่อนึ่งไม่ใช่คนนิสัยไม่ดี”

“ไม่ต้องมายิ้ม ถึงอนึ่งจะพาป้าไปตามหาดา แต่ป้าก็ไม่ยอมให้เค้ามาจีบดาหรอก ดายังเด็ก เลิกคิดเรื่องมีแฟนไปเลยนะ ไม่งั้นป้าโทรไปจะฟ้องพ่อเรา” ดาลัดดาวจ๋อย

ริมแควเกสต์เฮาส์ ผู้ชายคนหนึ่งมาเดินเข้ามาในเกสต์เฮาส์ หน้าตาโหดๆ ใส่แจ็คเก็ต ใส่หมวก ใส่แว่นตาดำ ดาลัดดาวเดินออกมาเห็นเข้าก็มองอย่างไม่ไว้ใจ ผู้ชายคนนั้นเห็นดาลัดดาวเป็นเด็ก เลยเรียกดาเข้ามาถาม ส่งรูปโจให้ดู “หนูๆ มานี่สิ หนูเคยเห็นผู้ชายคนนี้มั้ย”

ดาลัดดาวเห็นรูปโจก็แปลกใจ “พี่ตามหาเค้าทำไมเหรอ”

“จะตามหาทำไมก็ช่างเถอะ บอกมาก่อนว่าเคยเห็นมั้ย”

“พี่ก็บอกมาก่อนสิว่าตามหาเค้าทำไม” ดาลัดดาวระแวง “เป็นพวกมิจฉาชีพ”

ผู้ชายโมโห “พี่เป็นผู้เสียหาย ไอ้โจต่างหากที่เป็นคนร้าย” ผู้ชายโหดหงุดหงิด “คุยกับเด็กเสียเวลาจริงๆ” ผู้ชายคนนั้นเดินออกไปท่าทางหงุดหงิด ดาลัดดาวจะวิ่งตามไปถามต่อ “เดี๋ยวก่อนพี่!!”

หน่อยออกมาดึงแขนดาลัดดาวไว้

“คุยกับใครอยู่ ท่าทางไม่น่าไว้ใจเลย พวกมิจฉาชีพ พวกจับเด็กไปขายหรือเปล่า”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ” ดาลัดดาวหันไปมองหาผู้ชายคนนั้น แต่หายไปแล้ว

ดาลัดดาวติดใจสงสัยเรื่องที่ผู้ชายคนนั้นพูดถึงโจมาก