บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 20 หน้า 5

ทำไม จริงมั้ย?”

อนึ่งพูดเหมือนอยากจะสะกิดให้มดคิดเรื่องของฤทัยด้วย มดครุ่นคิดตามคำพูดของอนึ่ง

ริมแควเกสต์เฮาส์ ดาลัดดาวคุยโทรศัพท์อยู่ในที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ

“พี่มดเป็นยังไงบ้างคะพี่ฤทัย”

บ้านยายพร....ฤทัยคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องโถง “ไม่เป็นไรแล้วล่ะ นี่พี่อนึ่งก็กำลังไปรับกลับบ้าน”

ริมแควเกสต์เฮาส์...ดาลัดดาวโล่งอก “ถ้างั้นน้องดาขอไปเยี่ยมพี่มดที่บ้านได้ไหมคะ”

ฤทัยรีบห้าม “อย่ามาเลยครับ ตอนนี้ยายพี่ยังโกรธน้องดาอยู่”

ดาลัดดาวหน้าสลด “ถ้างั้นน้องดาฝากขอโทษพี่มดด้วยก็แล้วกัน ที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่มดต้องเจ็บตัว”

ฤทัยรับปาก “แล้วพี่จะบอกให้ แต่น้องดาไม่ต้องคิดมากนะ มดมันไม่โกรธน้องดาหรอก” ฤทัยนึกได้ “เออน้องดา เพจเจอร์พี่เสียอยู่นะ เสียตั้งแต่วันที่น้องดาส่งข้อความมานัดพี่ให้ไปเจอที่ริมน้ำนั่นแหละ ต้องรอกลับกรุงเทพก่อน ถึงจะส่งศูนย์ซ่อมได้” ดาลัดดาวมีสีหน้ารับทราบแล้ววางสาย

บ้านยายพร ฤทัยนั่งอยู่ในห้องโถง อนึ่งประคองมดเข้ามานั่ง ฤทัยแกล้งแซว

“อึดนะแก ขนาดพิษงูยังทำอะไรแกไม่ได้เลย สุดยอดเลยว่ะ”

“ฉันหัวแข็ง ไม่ตายง่ายๆ หรอก”

“ทำเป็นปากดี อยากให้เห็นสภาพตัวเองตอนที่พี่เจออยู่ในป่าจัง”

มดทำท่าเหมือนมีอะไรบางอย่างจะพูดกับฤทัย แต่คุยไม่สะดวก เพราะอนึ่งนั่งอยู่

“พี่อนึ่ง มดอยากกินโกโก้ร้อน ทำให้หน่อยสิ”

“ได้ๆ รอแป๊บนึง”

อนึ่งเดินออกไป มดมองตามจนอนึ่งเดินไปไกลแล้ว ก็หันมาพูดกับฤทัย

“นี่ฤทัย วันนี้พี่อนึ่งถามฉันว่าแกเคยมีแฟนหรือเปล่า ฉันว่าพี่อนึ่งน่าจะกำลังสงสัยอะไรบางอย่างอยู่แน่ๆ”

ฤทัยเครียดเลย “ฉันพลาดเอง ที่คืนก่อนดันหลุดปากบอกพี่อนึ่งไปว่าเคยอกหัก พี่อนึ่งเลยซักใหญ่