บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 5 หน้า 2
ดาลัดดาวที่งอนอยู่เมื่อครู่ เมื่อเห็นวิวที่สวยงามก็หายงอนเป็นเป็นปลิดทิ้ง ดาลัดดาวยื่นหน้าออกไปมองวิวข้างนอก ฤทัยหยิบกล้องถ่ายรูปออกมาจากเป้แล้วถ่ายรูปดาลัดดาวตอนเผลอ
ดาลัดดาวเห็นฤทัยถ่ายรูปตนก็หันมายิ้มแย้ม โพสต์ท่าให้ฤทัยถ่ายรูปให้อยู่หลายรูป
“ขอน้องดาถ่ายบ้างสิคะ”
ฤทัยส่งกล้องให้ดาลัดดาว ดาลัดดาวมองกล้องในมือแล้วยิ้ม
“คลาสสิกดีนะคะ ดาไม่ได้ใช้กล้องแบบนี้มานานมากแล้ว”
ฤทัยแปลกใจ “กล้องรุ่นนี้เป็นรุ่นใหม่ล่าสุดเลยนะ”
ดาลัดดาวยิ้มๆ “เรามาเซลฟี่กันดีกว่าค่ะ”
ฤทัยงง “เซลฟี่คืออะไรเหรอครับ”
“ก็อย่างนี้ไงคะ”
ดาลัดดาวกระโดดมานั่งข้างๆ ฤทัยแล้วเอาหน้ามาแนบกับหน้าของฤทัย แล้วยื่นกล้องออกไปด้านหน้าเพื่อจะถ่ายเซลฟี่ ฤทัยตื่นเต้นจนทำตัวไม่ถูก นั่งตัวเกร็งไปหมด แต่ก็แอบชำเลืองมองหน้าดาลัดดาวที่แนบชิดอยู่กับหน้าของตอนแล้วยิ้มแบบเขินๆ ตาดาลัดดาวมองอยู่ที่กล้อง ไม่รู้ตัวว่าถูกฤทัยแอบมองอยู่ “พี่ฤทัยยิ้มนะคะ หนึ่ง...สอง..สาม ชีสสสส” ดาลัดดาวฉีกยิ้ม
ดาลัดดาวดึงกล้องกลับมา แล้วถอยหน้าออกห่างจากฤทัย แต่ยังนั่งตัวติดกันอยู่
“เสียดายที่เช็ครูปไม่ได้”
“เดี๋ยวกลับไปพี่จะรีบเอาฟิล์มไปล้าง แล้วอัดรูปมาให้น้องดูเลยครับ”
“พี่ฤทัยอัดรูปคู่มา 2 ใบนะคะ แล้วเก็บไว้คนละใบ เราจะได้ไม่ลืมว่าวันนี้เป็นเดทแรกของเรา แล้วรูปนี้ก็จะเป็นรูปคู่ใบแรกของเราด้วย”
ฤทัยยิ้มเขิน หน้าแดง “ครับๆ”
ดาลัดดาวยิ้มมีความสุขที่ได้กลับมาสร้างความทรงจำดีๆ กับฤทัยอีกครั้งหนึ่ง
รถไฟแล่นเข้ามาจอดที่สถานีน้ำตก ฤทัยเดินนำดาลัดดาวลงมาจากรถไฟ
“ที่นี่คือสถานีน้ำตกเป็นสถานีปลายทาง อยู่ใกล้กับน้ำตกไทรโยคน้อยครับ น้องดาอยากไปมั้ยครับ”
ดาลัดดาวหันไปมองนาฬิกาแขวนในสถานี เห็นว่าบ่ายโมงครึ่งแล้ว