บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 5 หน้า 3
“อยากไปสิคะ” ดาลัดดาวยิ้มแหย “แต่ไม่ใช่วันนี้ค่ะ วันนี้ดาต้องรีบกลับไปทำงานแล้ว”
“ไว้มาใหม่ก็ได้ครับ”
ดาลัดดาวอ้อนเป็นเด็กๆ “ถ้างั้นคราวหน้าพี่ฤทัยต้องพาน้องดามาเล่นน้ำตกนะคะ”
ฤทัยตอบรับอย่างเต็มใจมากๆ “ครับ”
“แล้วนี่เราจะกลับกันยังไงคะ”
“นั่งรถแดงไปครับ” ฤทัยพาดาลัดดาวเดินไปที่ท่ารถแดง
ท่ารถแดง ฤทัยพาดาลัดดาวเข้ามานั่งรถแดง เห็นม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ ไม่มีป้ายอะไรบอกว่าเป็นท่ารถ ฤทัยเห็นว่ามีที่นั่งเหลืออยู่ที่เดียวก็บอกให้ดาลัดดาวนั่ง “น้องดานั่งสิครับ”
ดาลัดดาวนั่ง แล้วขยับแบ่งที่นั่งให้ฤทัย “พี่ฤทัยนั่งด้วยกันสิคะ”
“ไม่เป็นไรครับ” ฤทัยเห็นหน้าดาลัดดาวชุ่มเหงื่อ
ฤทัยหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากเป้ แล้วส่งให้ดาลัดดาว ดาลัดดาวมองผ้าเช็ดหน้าในมือฤทัยที่ยื่นมาตรงหน้าตนแล้วยิ้มปลื้มปริ่ม ดาลัดดาวรับผ้าเช็ดหน้ามา ดาลัดดาวใช้ผ้าเช็ดหน้าของฤทัยซับเหงื่อแบบปลื้มปริ่ม แล้วเผลอเอามาดม แบบลืมตัว
ฤทัยหยิบกระดาษโบรชัวร์สถานที่ท่องเที่ยวจากในเป้ออกมาพัดให้ดาลัดดาว
เสียงความคิดของดาลัดดาวอายุ 36 “คิดไม่ออกเลยว่าผู้ชายที่เคยดีกับเราขนาดนี้ ทำไมถึงลืมเราได้” ดาลัดดาวครุ่นคิด หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้
อนึ่งกับมดยืนรอฤทัยอยู่ที่รถของฤทัยที่จอดทิ้งไว้หน้าตลาด
มดมองหาพร้อมบ่น “ทำไมป่านนี้ฤทัยยังไม่กลับมาอีก”
อนึ่งแกล้งพูดยั่วมด อยากดูท่าที “ก็คงจะเดทกับสาวเพลินอยู่น่ะสิ”
มดชักสีหน้าไม่พอใจแบบหึงๆ นิดหนึ่ง แต่ไม่แสดงออกมากนักเพราะไม่อยากให้อนึ่งรู้ว่าความจริงแล้วตนแอบชอบฤทัยอยู่
อีกฝั่งของถนน เห็นดาลัดดาวกับฤทัยกำลังเดินกลับมาที่รถ ทันใดนั้น ฤทัยก็รีบดึงชายเสื้อดาลัดดาวให้หลบเข้ามุม “หลบก่อนครับน้องดา พี่อนึ่งกับมดยืนอยู่ที่รถพี่”