บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 5 หน้า 4

ฤทัยแปลกใจ “สองคนนั้นมาได้ยังไง”

ดาลัดดาวมองไปที่รถ เห็นอนึ่งกับมดยืนอยู่ที่รถจริงๆ

“ท่าทางเหมือนมาดักรอพี่ฤทัยนะคะ”

ฤทัยดูกังวลจนโอเวอร์ “แล้วเราจะทำยังไงดี ถ้ามีคนรู้ว่าน้องดาออกมาเที่ยวกับพี่ น้องดาจะถูกดุหรือเปล่า”

ดาลัดดาวยิ้มสบายๆ “เดี๋ยวดานั่งตุ๊กตุ๊กกลับเองก็ได้ค่ะ”

ฤทัยเป็นห่วง “น้องดากลับเองได้จริงเหรอครับ”

“น้องดาไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ พี่ฤทัยไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ดาไปนะคะ”

ดาลัดดาวพูดจบ ก็หลบออกไปอีกทางทันที ฤทัยมองตามดาลัดดาวแบบเป็นห่วงไม่อยากปล่อยให้กลับคนเดียว แต่ไม่มีทางเลือก ฤทัยเดินข้ามถนนไปหาอนึ่งกับมด ฤทัยทำเนียนๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “พี่อนึ่ง มด มาทำอะไรกัน”

“มดบอกว่าแกแอบนัดสาวมาเดท ก็เลยชวนพี่ตามมาแอบดูแก”

มดมองจับผิด “ฉันเห็นแกนั่งรถไฟไปกับผู้หญิง” ฤทัยชะงัก หน้าเสียไปนิดหนึ่ง

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร บอกมา” มดมองคาดคั้น

ฤทัยนิ่งอึ้ง เหมือนคนจนมุมไปพักหนึ่ง แต่แล้วก็แกล้งตอบแบบกวนๆ

“แกไม่ใช่แม่ฉัน เรื่องอะไรฉันต้องบอกแก” ฤทัยเดินหนีไปขึ้นรถ

มดปรี๊ด “โหยยย พี่อนึ่ง ดูมันตอบดิ”

“ฤทัยมันก็พูดถูกแล้วนี่ ขนาดแม่พี่ยังไม่จับผิดลูกเก่งเท่ามดเลย”

“พี่อนึ่ง!!! เราอยู่ข้างเดียวกันนะ ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะ”

ขณะที่มดกับอนึ่งคุยกันอยู่ ฤทัยก็แกล้งถอยรถออกไปเลย “ไอ้ฤทัย!!! รอด้วยสิวะ”

อนึ่งวิ่งตามรถฤทัยไป มดวิ่งตามไป ฤทัยเปิดกระจกแล้วยื่นมือออกมาโบกให้ตามมาแบบกวนๆ แล้วไปจอดรออยู่ไกลมาก อนึ่งกับมดวิ่งไปขึ้นรถจนเหนื่อยหอบ                  

สวนหน้าบ้านพักในสุสาน ดาลัดดาวเดินเข้ามา น้อยที่กำลังกวาดใบไม้อยู่หันมาเห็น

“กลับมาแล้วเหรอดา แล้วมายังไง ใครมาส่ง”