บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 5 หน้า 5
“นั่งตุ๊กตุ๊กมา”
“อ้าว แล้วผู้ชายที่มารับเมื่อเช้านี้ไม่ได้มาส่งเหรอ”
ดาลัดดาวชะงักไปนิดหนึ่งแล้วรีบพูดกลบเกลื่อน “ผู้ชายที่ไหน ไม่มี ดาบอกแล้วไงว่าดาไปคนเดียว”
“แต่พี่เห็นดาขึ้นรถไปกับผู้ชายจริงๆ นะ”
ดาลัดดาวคิดหาทางแก้ตัวนิดหนึ่ง “อ๋อ...ลูกค้าที่เคยมากินข้าวที่เกสต์เฮาส์ พอดีเค้าขับรถผ่านมา ก็เลยให้ดาติดรถไปลงที่สถานีรถไฟด้วย”
น้อยเหมือนจะเชื่อ “เหรอ?”
ดาลัดดาวใช้มือพัดหน้า ปาดเหงื่อไปมา “ดาไปอาบน้ำก่อนนะ ร้อนมาก เดี๋ยวต้องรีบไปช่วยงานที่เกสต์เฮาส์อีก” ดาลัดดาวรีบเดินหนีเข้าบ้าน น้อยกวาดใบไม้ต่อ ดาลัดดาวแอบทำหน้าโล่งออก
บ้านพักในสุสาน ดาลัดดาวเดินเข้ามาในห้องโถง กำลังจะเดินขึ้นไปชั้นบน แต่หันไปเห็นโทรศัพท์ เลยแวะโทรศัพท์ก่อน
“ฝากข้อความค่ะ หมายเลข 261655”
“ฝากข้อความว่าอะไรคะ”
“น้องดาจะไม่มีวันลืมเดทแรกของเรา...พี่ฤทัยก็ห้ามลืมนะคะ”
ดาลัดดาววางสาย แล้วยิ้มมีความสุขแต่ลึกๆ แต่ลึกๆ ก็กลัวความสุขนี้จะอยู่กับตนไม่นานเหมือน 20 ปีก่อนอีก
หน้าบ้านยายพร ฤทัย อนึ่งและมดเพิ่งลงจากรถ กำลังจะเดินเข้าบ้าน ทันใดนั้น เสียงเพจเจอร์ของฤทัยก็ดังขึ้น ฤทัยกดอ่านข้อความแล้วยิ้มๆ อนึ่งกับมดมองฤทัยอย่างจับสังเกตแต่ยังไม่พูดอะไร
ฤทัยรู้ตัวว่าถูกมอง รีบเก็บเพจเจอร์ใส่กระเป๋ากางเกงพร้อมปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วเดินหนีเข้าบ้านไปก่อน
“อ่านข้อความแล้วยิ้มหน้าบานอีกละ”
มดเสียงสะบัดเล็กน้อย “ต้องเป็นข้อความจากผู้หญิงแน่ๆ”