บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 9 หน้า 4
บาทละ 4,500 บาท ดาลัดดาวมองป้ายราคาแล้วคิดๆ ดาลัดดาวหันไปเห็นโทรศัพท์แบบหยอดเหรียญตั้งอยู่หน้าร้านชายของชำที่อยู่ติดกับร้านทองก็รีบเข้าไปโทรทันที
“แม่คะ ตอนนี้ทองบาทละแค่สี่พันกว่าเอง แม่ซื้อเก็บไว้นะคะ อีก 20 ปีข้างหน้าทองจะราคาบาทละสองหมื่นกว่า ถ้าซื้อเก็บไว้ขายตอนนั้นจะได้กำไรเยอะเลย” ดาลัดดาวฟังแล้วพูด “แม่เชื่อดาสิ ดารู้ อย่าลืมนะคะแม่ ซื้อเก็บไว้เยอะๆ” ดาลัดดาววางสาย หันไปมองป้ายราคาทองแล้วยิ้ม กะว่าอีก 20 ปีข้างหน้าจะได้กำไรอย่างงามแน่ๆ
ริมแควเกสต์เฮาส์ ดาลัดดาวเดินเข้ามา ผ่านล็อบบี้ ผ่านร้านอาหาร เห็นว่าไม่มีลูกค้าเลยสักคน
ดาลัดดาว คิดๆ แปลกใจ ดาลัดดาวเห็นหน่อยเดินอยู่แถวนั้นก็รีบเดินเข้าไปหาหน่อย ป่านทำงานอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย “ทำไมวันนี้ไม่มีลูกค้าเลยล่ะคะป้าหน่อย”
“ก็ตั้งแต่ที่มีคนเมามาอาละวาดที่เกสต์เฮาส์คราวก่อน แขกก็เริ่มน้อยลง สงสัยกลัวจะไม่ปลอดภัย เมื่อวานลูกค้ากรุ๊ปทัวร์ก็โทรมายกเลิกห้องพัก บอกว่ามีที่อื่นให้ราคาดีกว่า แล้วที่พักก็ใหม่กว่าด้วย ถ้าขืนเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ คงได้ปิดที่นี่แน่”
ป่านได้ยินแล้วทำหน้าตกใจมาก รีบวิ่งไปทางห้องครัว ดาลัดดาวคิดๆ อยากหาทางช่วย
ห้องครัวริมแควเกสต์เฮาส์ ป่านบอกนงกับผึ้งหน้าตาตื่นตกใจ
“คุณหน่อยจะปิดเกสต์เฮาส์”
นงตกใจ “ปิดเกสต์เฮาส์!!! พวกเราก็ตกงานสิ”
ผึ้งนั่งตะไบเล็บอยู่พูดขึ้นแบบรำคาญๆ “โอ๊ย...จะตกใจอะไรกันนักหนา ที่นี่ปิดก็ไปทำงานที่อื่นสิ แถวนี้ มีเกสต์เฮาส์เยอะแยะไป” ผึ้งลอยหน้าบอกยิ้มๆ “ส่วนฉันอีกหน่อยก็จะมีคนรับเลี้ยงแล้ว
ไม่ต้องทำงานให้เหนื่อย”
“ใครเหรอ?”
“เอาไว้ถึงเวลาแล้วฉันจะบอก”
นงปาผักใส่หัวผึ้ง “นังนี่ จะเล่าก็เล่า อย่ามากั๊ก”
ผึ้งเจ็บหัว “โอ๊ย...เจ็บนะน้า” ผึ้งอารมณ์เสีย “ว่าจะบอกไม่บอกแล้ว”