บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 22 หน้า 2

ฤทัยตอบแบบแมนมาก “ได้!!! เอาเลย!!!”

“ไม่ต้อง!!! ฉันไม่ต้องการคำขอโทษอะไรทั้งนั้น”

“ถ้างั้นก็ถือว่าจบนะ” โจเดินลอยหน้าลอยตาออกไปแบบกวนประสาทมาก

ฤทัยจะตามโจไป มดจับแขนฤทัยเอาไว้ทัน “ไม่ต้อง”

ฤทัยโกรธ “แต่มันดูถูกแกนะ”

มดสีหน้าซึมๆ “โจก็พูดถูกแล้วนี่” มดเดินหนีออกไป ทั้งเจ็บทั้งอาย ไม่กล้าอยู่สู้หน้าฤทัย

ฤทัยลำบากใจที่ไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของมดได้ อนึ่งสงสารมด รีบวิ่งตามมดออกไป

ดาลัดดาวเห็นใจมด และอีกใจก็นึกรังเกียจนิสัยโจมากยิ่งขึ้น

ริมแควเกสต์เฮาส์ มดนั่งหลบมุมร้องไห้อยู่ที่มุมหนึ่ง อนึ่งเดินเข้ามานั่งข้างมดเงียบๆ

“มดไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าเท่าวันนี้มาก่อนเลยพี่อนึ่ง”

“ทุกคนมีคุณค่าในตัวเองทั้งนั้น อยู่ที่ว่าจะมีใครมองเห็นหรือเปล่า”

อนึ่งจับไหล่สองข้างของมดให้หันหน้ามามองหน้าตน

“แต่ถึงจะไม่มีใครมองเห็น เราก็ต้องเห็นคุณค่าในตัวเองก่อน เข้าใจมั้ย”

มดก้มมองตัวเอง สีหน้าเศร้าๆ “แต่ที่มดเปลี่ยนแปลงตัวเอง จนไม่เป็นตัวของตัวเอง ก็เท่ากับมดทำลายคุณค่าในตัวเองไปหมดแล้วนะพี่อนึ่ง”

อนึ่งมองสบตาให้กำลังใจ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นมาก “พี่ยังเห็นอยู่นะ”

มดมองสบตาอนึ่งนิ่งค้างไปเลย รู้สึกหวั่นไหวนิดๆ กับคำพูดของอนึ่ง

ริมแควเกสต์เฮาส์ ล็อบบี้ ดาลัดดาวส่งขวดโหลดาวกระดาษให้ฤทัยที่นั่งทำหน้าไม่สบายใจเรื่องมดอยู่ “ของขวัญวันเกิดค่ะ น้องดาทำให้ ดาวกระดาษของดาลัดดาว เวลาที่พี่ฤทัยเห็นมัน พี่ฤทัยจะได้นึกถึงน้องดา” ฤทัยก้มหน้ามองขวดโหลดาวกระดาษในมือเงียบๆ สีหน้าไม่สบายใจ

“ขอบคุณนะครับ”

“พี่ฤทัยไม่สบายใจเรื่องพี่มดเหรอคะ” ฤทัยพยักหน้ารับ  ดาลัดดาวนิ่งคิดนิดหนึ่งแล้วตัดสินใจถามแบบกลัวคำตอบอยู่เหมือนกัน