บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 22 หน้า 4

อนึ่งเดินจ้ำออกไป ด้วยอารมณ์ ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ฤทัยจะตาม “พี่อนึ่ง!!!”

มดรีบห้าม “แกตามไปตอนนี้ก็คุยกันไม่รู้เรื่องหรอก ฉันจะตามไปเอง”

มดถลกกระโปรงวิ่งตามอนึ่งออกไป ฤทัยทรุดตัวลงนั่งแบบหมดแรง เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาก

ดาลัดดาวก็เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ต่างจากฤทัย

ริมแควเกสต์เฮาส์ อนึ่งเดินจ้ำมาที่รถเวสป้าของตนที่จอดอยู่หน้าเกสต์เฮาส์ มดถลกกระโปรงวิ่งตามเข้ามา มดดึงแขนอนึ่งไว้ได้ทันก่อนที่อนึ่งจะขึ้นรถ

“พี่อนึ่งอย่าโกรธฤทัยมันเลยนะ ที่มันทำแบบนี้ ก็เพราะมันไม่อยากทำให้พี่อนึ่งเสียใจ”

อนึ่งยิ่งเจ็บมากขึ้นไปอีก “พี่คิดอยู่แล้วว่ามดต้องรู้เรื่องนี้” มดทำหน้าจ๋อยแบบยอมรับผิด

“ทำไมทุกคนทำเหมือนพี่เป็นคนโง่อยู่คนเดียว สนุกมากใช่มั้ย ที่ได้หัวเราะเยาะพี่ลับหลัง”

“ไม่ใช่อย่างนั้นเลยพี่อนึ่ง พี่อนึ่งใจเย็น แล้วฟังมดอธิบายก่อน”

“จะมาอธิบายอะไรตอนนี้ แล้วทีเวลาที่พี่ถาม ทำไมไม่มีใครยอมบอกความจริงกับพี่”

มดอึ้งพูดไม่ออก  อนึ่งรีบขึ้นรถเวสป้า

มดถลกกระโปรงแล้ววิ่งไปขึ้นคร่อมซ้อนท้ายรถอนึ่ง “พี่อนึ่งจะไปไหน”

“ลงไป พี่อยากอยู่คนเดียว” มดเกาะเอวอนึ่งไว้แน่น “ไม่ลง”

อนึ่งแกะมือมดออก “พี่บอกให้ลงไป”

มดไม่ยอมปล่อยมือ “ไม่!!! วันก่อนพี่อนึ่งยังไม่ปล่อยให้มดอยู่คนเดียวเลย วันนี้มดก็ไม่ปล่อยให้พี่อนึ่งอยู่คนเดียวเหมือนกัน พี่อนึ่งจะไปไหน มดก็จะไปด้วย”

“ไม่ยอมลงใช่มั้ย ได้!!!” อนึ่งเร่งเครื่องขับรถออกไปอย่างเร็วจนมดเกือบจะหงายหลัง

“เฮ้ยพี่อนึ่ง!!!”

ริมแควเกสต์เฮาส์  ดาลัดดาวพูดกับฤทัยแบบรู้สึกผิด

“น้องดาผิดเองที่ไม่ยอมให้พี่ฤทัยเปิดเผยเรื่องของเราให้คนอื่นรู้ตั้งแต่แรก น้องดาจะไปคุยกับพี่อนึ่งเอง ถ้าพี่อนึ่งจะโกรธ ก็ให้โกรธน้องดา”

ฤทัยเครียด “เรื่องนี้มันเป็นเรื่องระหว่างพี่น้อง พี่จะเคลียร์กับพี่อนึ่งเอง แล้วช่วงนี้...เราสองคนอย่า