บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 22 หน้า 5

เจอกันเลย รอให้พี่คุยกับพี่อนึ่งให้เรียบร้อยก่อน แล้วเราค่อยมาคุยเรื่องของเรากันอีกที”

ดาลัดดาวใจหาย “ถ้าพี่อนึ่งโกรธพี่ฤทัยมาก จนยอมรับเรื่องของเราไม่ได้ พี่ฤทัยจะทำยังไงคะ?”

ฤทัยคิดหนัก ตอบไม่ได้ เดินออกไป ฤทัยถือขวดโหลดาวกระดาษของดาลัดดาวติดมือออกไปด้วย

ดาลัดดาวน้ำตาซึม

บ้านยายพร ฤทัยเดินหน้าเครียดเข้ามาในห้องโถง ยายพรนั่งดูทีวีอยู่

“พี่อนึ่งกับมดกลับมาหรือยังครับยาย”

“ยังเลย” ยายพรแปลกใจ “มีอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงไม่กลับมาพร้อมกัน”

“เปล่าครับ” ฤทัยเดินเลี่ยงเข้าไปข้างใน กลัวยายพรซักมากกว่านี้ ยายพรมองตามฤทัยสีหน้าแปลกใจ คิดว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ

มุมสวยงามมุมหนึ่ง อนึ่งนั่งเงียบๆ มดนั่งอยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไร ปล่อยให้อนึ่งนั่งเงียบๆ ไปพักหนึ่ง อนึ่งเงยหน้ามองฟ้า แล้วเห็นว่าดาวสวยดี ก็เลยเอนหลังนอนดูดาว

อนึ่งชำเลืองมองหน้ามดนิดหนึ่ง “อุตส่าห์ตามมาถึงที่นี่ ไม่คิดจะปลอบพี่หน่อยเหรอ”

“จะให้ปลอบว่ายังไงล่ะ ขนาดตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย” มดทิ้งตัวลงนอนดูดาวข้างๆ อนึ่ง

“มดทนได้ไงที่รู้ว่าฤทัยชอบคนอื่น”

“ถ้าไม่ทน แล้วจะให้มดทำยังไงได้ล่ะ? ให้โวยวายเหมือนพี่อนึ่งเหรอ” อนึ่งเงียบไป

มดเห็นอนึ่งเงียบไปครู่หนึ่งอย่างผิดสังเกต ก็ลุกขึ้นนั่ง แล้วหันมามองหน้าอนึ่ง

“พูดแทงใจดำแค่นี้เงียบไปเลยเหรอ” อนึ่งยังคงนิ่งเงียบ ไม่พูดอะไร

มดลุกขึ้นยืน “ดึกแล้ว กลับบ้านเถอะ”

อนึ่งยื่นมือให้มดประมาณว่าให้ช่วยฉุดหน่อย มดฉุดมืออนึ่งให้ลุกขึ้นมา

“ขอบใจนะที่มาด้วยกัน อย่างน้อยก็ทำให้คืนนี้ไม่เลวร้ายเกินไป” มดยิ้มบางๆ ให้กำลังใจอนึ่ง

ทั้งคู่เดินไปขึ้นรถเวสป้า

บ้านยายพร ห้องนอนฤทัย ฤทัยอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนเสร็จแล้ว นั่งหน้าเครียดๆ อยู่ที่