บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 19 หน้า 4

ป่าในอุทยานแห่งชาติ แอ๊ดหยุดดูเศษเสื้อของมดที่ติดอยู่ที่กิ่งแล้วบอกอนึ่ง

“พวกนั้นต้องผ่านมาทางนี้แน่ๆ เศษผ้านี่เหมือนเพิ่งถูกเกี่ยวขาดใหม่ๆ”

“แล้วเราจะรู้ได้ยังไงครับว่าพวกนั้นไปทางไหนกัน” อนึ่งมองไปรอบๆ “มองไปทางไหนก็มีแต่ป่ากับป่า” แอ๊ดมองไปที่พื้น เห็นร่องรอยต้นหญ้าถูกเหยียบย่ำล้มเป็นทางตรงไปข้างหน้า “ทางนี้”

แอ๊ดพาอนึ่งเดินตามรอยเท้าไปทางที่มดเดินไปก่อนหน้านี้

ในป่า มดเดินวนอยู่ในป่า ท่าทางเหนื่อยและร้อน “ฤทัย!!! น้องดา!!!”

มดเดินมาหยุดพักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ อยู่ๆ มดก็ร้องขึ้นมา “โอ๊ย!!!”

มดเจ็บชักขาออกนิดหนึ่ง มดก้มมองที่พื้น เห็นงูเลื้อยออกไปด้วยความรวดเร็ว มดถลกขากางเกงขึ้นดู เห็นมีรอยเขี้ยวงูอยู่ มดตกใจหน้าซีดเลย มดบีบเลือดรีดพิษงูออก แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมารัดเหนือบาดแผลไว้  มดจะเดินต่อ แต่เริ่มปวดแผล เดินลำบาก มดมองไปรอบๆ เห็นกิ่งไม้แห้งอยู่ที่พื้น ก็หยิบขึ้นมาใช้เป็นไม้ค้ำยัน แล้วเดินกะเผลกๆ ออกไป

ป่าในอุทยานฯแห่งชาติ แอ๊ดเดินเข้ามากับอนึ่ง

อนึ่งตะโกนเรียก “ฤทัย!!! น้องดา!!! มด!!! ยู้ฮูวววว อยู่ไหนกัน”

อนึ่งมองไปข้างหน้า เห็นมดใช้ไม้ค้ำยันพยุงตัวเองเดินเข้ามา มดอยู่ในสภาพหมดแรง หน้าซีด ปากเขียวเพราะพิษงู ใกล้จะหมดสติเต็มที

“มด!!!” อนึ่งรีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงมด มดมองหน้าอนึ่ง โล่งใจมีคนมาช่วยแล้ว “พี่อนึ่ง...”

“มดเป็นอะไร” มดพูดแบบไม่มีแรง จะหมดสติแล้ว “ถูกงูกัด”

มดพูดจบก็หมดสติจนเกือบจะล้มทั้งยืน แต่อนึ่งจับตัวมดไว้ทัน แล้วอุ้มไว้

แอ๊ดเครียด “ต้องรีบพามดไปหาหมอด่วนเลย”

อนึ่งร้อนใจ “ผมพาไปเอง ลุงแอ๊ดตามหาฤทัยกับน้องดาต่อนะครับ” อนึ่งอุ้มมดจะเดินออกไป

แอ๊ดรีบห้าม “ลุงพาออกไปเองดีกว่า อนึ่งไม่ชินทาง แล้วเราก็เดินเข้ามาลึกมากแล้วด้วย เกิดหลงทางไปอีกคนจะยุ่ง แล้วมดก็อาจจะไม่ไหวด้วย”

อนึ่งท่าทางคิดหนัก เป็นห่วงมดมาก แต่ก็ห่วงดาลัดดาวกับฤทัยเหมือนกัน