บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 11 หน้า 2

บ้านยายพร ฤทัยนั่งครุ่นคิดเรื่องดาลัดดาวอยู่ในสวน มดเดินเข้ามาหาฤทัย

“แกตามพี่อนึ่งไปบ้านน้องดามาใช่มั้ย”

ฤทัยพยักหน้ารับเนือยๆ “อือ”

“ว่าแล้วว่าต้องเป็นแกที่ส่งข้อความไปหลอกพี่อนึ่ง” มดมองหน้าฤทัย “แล้วเกิดอะไรขึ้น ทำไมทำหน้าแบบนี้”

“ฉันเห็นน้องดาคุยกับพี่อนึ่งอยู่ ท่าทางสนิทกันมากด้วย แถมน้องดายังมาหาเรื่องทะเลาะกับฉันอีก หาว่าอีกหน่อยฉันก็จะลืมเค้า แล้วยังระแวงว่าฉันจะไปชอบแกอีก คิดไปเองทั้งนั้น”

มดชะงักไปนิดหนึ่ง แล้วปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“น้องดาคงคิดมากตามประสาเด็ก แกโตกว่าก็พยายามเข้าใจน้องดาหน่อยสิวะ

“ฉันเข้าใจชัดแล้ว ว่าน้องดาก็ไม่ได้แคร์ฉันเท่าไหร่หรอก”

“แค่เรื่องไม่เข้าใจกันแค่นี้ แกก็จะปล่อยมือจากน้องดาเลยเหรอ”

“น้องดาต่างห่างที่ปล่อยมือจากฉันก่อน” ฤทัยเดินหนีไป สีหน้าเศร้าซึม

มดรู้สึกไม่มีความสุขเลยที่เห็นฤทัยกำลังทุกข์ใจ

ตอนกลางคืน บ้านยายพร ในห้องนอนฤทัย ฤทัยนั่งดีดกีตาร์เพลงเศร้าๆ อยู่บนเตียง อนึ่งเพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินเข้ามา อนึ่งเห็นฤทัยทำหน้าเศร้าๆ ก็มองอย่างเป็นห่วง ในขณะเดียวกัน ฤทัยเห็นอนึ่งเข้ามาก็เก็บกีตาร์แล้วจะนอน

“ยังโกรธพี่เรื่องน้องดาอยู่อีกเหรอ”

“ผมไม่เคยโกรธพี่เลย ผมแค่เป็นห่วงน้องดาอย่างที่เคยบอกพี่แค่นั้นแหละ”

“ถ้างั้นแกก็สบายใจได้ พี่กับน้องแอนจบกันแล้ว ตอนนี้พี่ไม่มีใคร นอกจากน้องดาคนเดียว”

ฤทัยกังวล “พี่กับน้องดาอายุห่างกันตั้งเยอะ คิดว่าจะไปกันรอดเหรอ”

“มันอยู่ที่ความเข้าใจและเชื่อใจกันของคนสองคน อายุไม่ใช่ปัญหา”

ฤทัยชะงักคิดถึงเรื่องของตนกับดาลัดดาว ที่มีปัญหากันก็เพราะไม่เชื่อใจกัน ต่างคนต่างระแวงว่าอีกฝ่ายจะไปชอบคนอื่น อนึ่งเล่าอย่างอารมณ์ดี

“วันนี้น้องดายังถามพี่เลยว่าหายไปไหนมาตั้งหลายวัน ทำไมไม่ไปกินข้าวที่เกสต์เฮาส์ สงสัยจะ