บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 2 หน้า 2
“แล้วจะไปถูกเหรอ”
“ดาพอจำทางได้ จากบ้านเลี้ยวซ้ายแล้วก็ขี่ไปตามซอยเรื่อยๆ พอเจอแม่น้ำก็เลี้ยวซ้ายอีกทีก็ถึง”
ดาลัดดาวบอกอย่างมั่นใจเกินเด็ก
ตอนเช้า บนถนนสายเล็กในหมู่บ้าน ดาลัดดาวขี่จักรยานมาตามถนน...ผ่านแม่น้ำ...เห็นสภาพแวดล้อมและบรรยากาศต่างๆ
สีหน้าดาลัดดาวลุ้นๆ พูดพึมพำออกมา “จะเจอพี่ฤทัยหรือเปล่านะ..?”
ดาลัดดาวขี่จักรยานมาตามถนนเลียบแม่น้ำ แล้วเลี้ยวซายหายไปตามโค้งถนน
ริมแควเกสต์เฮาส์ ดาลัดดาวเดินเข้ามาที่ห้องอาหารในล็อบบี้ เห็นลูกค้าทั้งไทยและต่างชาตินั่งกันอยู่เต็มทุกโต๊ะ ป่านกับผึ้งวิ่งวุ่นคุยบริการลูกค้า ผึ้งเสิร์ฟไปก็ร้องเพลงและเต้นเอนเตอร์เทนลูกค้าไป ลูกค้าผู้ชายคนหนึ่งถูกใจผึ้งให้ทิปมา 20 บาท ผึ้งย่อไหว้อย่างสวยงาม ผึ้งเห็นลูกค้าฝรั่งเดินเข้ามานั่ง ผึ้งรีบเข้าไปต้อนรับ หน่อยเดินเข้ามาหาดาลัดดาวที่ยืนดูป่านกับผึ้งทำงานอยู่
หน่อยแปลกใจ “ดามายังไงเนี่ย ไม่เห็นน้อยโทรมาบอกป้าเลยว่าดาจะมา”
“ดาบอกพี่น้อยว่าดาจะขี่จักรยานมาเองค่ะ ป้าหน่อยอย่าดุพี่น้อยนะคะ”
หน่อยมองสังเกตใบหน้าดาลัดดาว “วันนี้ทำผมน่ารักจัง ไม่เหมือนเมื่อวานเลย”
หน่อยมองๆ “ดาทำผมแบบนี้แล้วดูเป็นสาวขึ้นนะ” ดาลัดดาวยิ้มๆ
ป่านชี้ให้ผึ้งดูดาลัดดาวที่กำลังคุยกับหน่อยอยู่
“นั่นหลานคุณปื๊ดกับคุณหน่อยที่มาเมื่อวานนี้นี่ สวยเนอะ สาวกรุงเทพสวยอย่างนี้นี่เอง”
“ไม่เห็นจะสวยเลย” ผึ้งทำหน้าเบ้หมั่นไส้ดาลัดดาว
ดาลัดดาวมองหา “ลุงปื๊ดไปไหนคะ”
“ไปประชุมกับคณะกรรมการสุสานฝรั่งจ้ะ บ่ายๆ โน่นแหละถึงจะกลับ”
ดาลัดดาวคิดทบทวนแล้วก็จำได้ “อ๋อ...ดาจำได้แล้ว ลุงปื๊ดเป็นผู้จัดการสุสานฝรั่ง”
ก็เลยต้องอยู่บ้านพักในสุสานด้วยใช่มั้ยคะ”
“ใช่จ้ะ แล้ววันนี้ดาอยากทำอะไร”