บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 2 หน้า 5

ฤทัยเหวี่ยงก้อนหินออกไป มันกระดอนบนผิวน้ำสองครั้งก่อนจะจมหาย ฤทัยหันมายิ้มให้ดาลัดดาว “เห็นมั้ย ไม่ยากเลย”

ดาลัดดาวพยักหน้ารับอายๆ แล้วก็เอาแต่ก้มหน้าเขินอาย ไม่กล้าคุยอะไรกับฤทัยเลย

ริมแพ ดาลัดดาวโยนก้อนหินลงน้ำเหมือนที่เคยทำในอดีต พร้อมมีสีหน้าลุ้นๆ ว่าฤทัยจะมาตอนไหน ดาลัดดาวนั่งรอไปครู่หนึ่งก็หันขวับไปมองข้างหลัง เหมือนระแวงว่าฤทัยจะมา แต่ก็ยังไม่เห็นใคร ดาลัดดาวนั่งรอต่อไปอย่างมีความหวัง

โรงไม้ ฤทัยกับพรกำลังยืนคุมคนงานขนไม้ขึ้นรถอยู่ ทันใดนั้นคนงานก็พลาด ถูกกองไม้ล้มลงมาทับขา คนงานร้องโอดโอยเจ็บขา ฤทัยกับพรตกใจรีบเข้าไปดู

“ฤทัยรีบพาไปส่งโรงพยาบาลเร็ว”

ฤทัยพยุงคนงานไปขึ้นรถ ยายพรเดินตามประกบไปด้วยความเป็นห่วงคนงาน

ริมแควเกสต์เฮาส์ เคาน์เตอร์ต้อนรับ  หน่อยคุยโทรศัพท์อยู่ที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ ป่านนั่งทำงานอยู่ใกล้ๆ “วันนี้มาส่งไม้ไม่ได้เหรอคะ” หน่อยฟังแล้วพูด “ไม่เป็นไรค่ะ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาส่งก็ได้ค่ะ”

หน่อยวางโทรศัพท์ แล้วมองหาดาลัดดาวไปรอบๆ แต่ไม่เห็น หน่อยหันไปถามป่าน

“ป่าน ดาหายไปไหน”

“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เห็นบอกแต่ว่าจะไปพัก แต่ไม่รู้ว่าจะไปพักที่ไหน”

“งั้นป่านช่วยไปเดินดูให้หน่อยว่าดาอยู่ไหน เกิดตกน้ำตกท่าไปล่ะแย่เลย”

ป่านวางมือจากงานแล้วเดินออกไป

ริมแพ ดาลัดดาวนั่งรอฤทัยอยู่นานฤทัยก็ไม่มา ดาลัดดาวเริ่มมีสีหน้าไม่แน่ใจ บ่นกับตัวเอง

“ทำไมพี่ฤทัยยังไม่มาอีก”

ดาลัดดาวได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาจากทางด้านหลัง ดาลัดดาวยิ้ม แล้วรีบลุกพรวดพราดขึ้น

ดาลัดดาวยิ้มกว้าง “พี่...” ดาลัดดาวยิ้มค้างเมื่อเห็นว่าเป็นป่าน “อ้าว...”

“มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ พี่เดินตามหาซะรอบเกสต์เฮาส์เลย”