บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 2 หน้า 4

หน่อยรับไหว้ “สวัสดีจ้ะ ป้าก็มีหลานสาวจากกรุงเทพมาพักอยู่ด้วยเหมือนกัน เดี๋ยวฤทัยไปส่งไม้ที่เกสต์เฮาส์ก็น่าจะได้เจอกัน”

ฤทัยยิ้มรับตามมารยาท

ริมแควเกสต์เฮาส์ เคาน์เตอร์ต้อนรับ ดาลัดดาวเอาถาดบิลที่เพิ่งคิดเงินลูกค้ามาให้ป่านที่เคาน์เตอร์...ผึ้งยืนอยู่กับป่านด้วย “ลูกค้าต่างชาติโต๊ะนั้นใจดีมากเลยพี่ป่าน ให้ทิปมาตั้งเยอะ”

ป่านรีบรับถาดเงินไปนับดู ป่านตาโต “โห...ตั้ง 120 แน่ะ”

ผึ้งทำเหล่ๆ มอง เห็นว่าดาลัดดาวได้ทิปเยอะก็อิจฉาปนหมั่นไส้ ผึ้งแขวะดาลัดดาว

“เพิ่งมาแค่วันสองวันก็ทำตัวข้ามหัวผู้ใหญ่แล้วนะ”

ผึ้งสะบัดหน้าใส่ดาลัดดาวแล้วเดินออกไปทำงานอยู่ห่างๆ

“อย่าไปสนใจเลย”

ดาลัดดาวละสายตาจากผึ้งแล้วหันไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่ผนังหลังเคาน์เตอร์ ดาลัดดาวทำหน้าคิดๆ เสียงความคิดของดาลัดดาวอายุ 36 “ใกล้เวลาที่พี่ฤทัยจะมาแล้วนี่”

“พี่ป่านไม่มีลูกค้าต่างชาติแล้ว ดาขอไปพักหน่อยนะ” ดาลัดดาวเดินออกไป

ดาลัดดาวเดินเข้ามาที่แพริมน้ำ สีหน้าครุ่นคิดทบทวนเหตุการณ์เมื่อ 20 ปีที่แล้วว่าตอนเจอกับฤทัยครั้งแรกนั้นตนกำลังทำอะไรอยู่ ครู่หนึ่งดาลัดดาวก็มีสีหน้านึกได้ ดาลัดดาวเลือกหยิบก้อนหินขนาดพอดีมือมา 4-5 ก้อน แล้วเดินไปนั่งหย่อนขาที่ริมแพ สีหน้าดาลัดดาวย้อนคิดถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วในอดีต

อดีต ดาลัดดาวโยนก้อนหินกะจะให้กระดอนบนผิวน้ำ แต่ก็ทำไม่ได้ ทันใดนั้น ดาลัดดาวก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเหยียบกิ่งไม้ดังมาจากทางด้านหลัง ดาลัดดาวสะดุ้งตกใจ ลุกขึ้นยืน หันหน้ามามองข้างหลัง ดาลัดดาวเห็นฤทัยเดินเข้ามาหาตนพร้อมยิ้มบางๆ ฤทัยดูหล่อใสมีออร่ามากๆ ดาลัดดาวมองหน้าฤทัยแล้วยิ้มเขินอาย

“ต้องเลือกหินก้อนแบนๆ ครับ” ฤทัยเดินไปเลือกก้อนหินก้อนแบนๆ มาก 2-3 ก้อน แล้วเดินไปนั่งริมแพ ดาลัดดาวตามไปนั่งข้างฤทัย ท่าทางอายๆ “เราต้องใช้ข้อมือเหวี่ยงออกไปแบบนี้”