บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 14

When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 14

บทประพันธ์   รัศมีจันทร์ / บทโทรทัศน์    ปัณชญา

บ้านพักในสุสาน ดาลัดดาวมองออกไปที่หน้าบ้าน เห็นอนึ่งยืนชะเง้ออยู่หน้าประตู ดาลัดดาวหันไปบอกน้อยที่ถูบ้านอยู่แถวนั้น

“พี่น้อยช่วยออกไปบอกผู้ชายที่อยู่หน้าบ้านให้หน่อยนะ ว่าดาไม่อยู่บ้าน”

น้อย มองออกไป “ใครเหรอ? แล้วทำไมต้องโกหกว่าไม่อยู่ด้วย (เอะใจ) หรือเป็นพวกที่มาตามตื๊อดา เดี๋ยวพี่จะออกไปด่าให้ลืมบ้านเลขที่ เอาให้กลับบ้านไม่ถูกเลย”

“พูดกับเค้าดีๆ พี่น้อย พี่อนึ่งเป็นคนดี แล้วเค้าก็ดีกับดามากด้วย แต่ดาไม่ได้ชอบเค้าแค่นั้นเอง”

“เอ๊า...ไม่ชอบก็บอกเค้าไปตรงๆ สิ เค้าจะได้ตัดใจ ทำแบบนี้เหมือนให้ความหวังเค้ารู้มั้ย”

“ดาไม่อยากทำร้ายจิตใจเค้า ดารู้ว่าการที่ถูกคนที่เรารักปฏิเสธมันเจ็บแค่ไหน ดาอยากให้พี่อนึ่งเค้าตัดใจจากดาได้เอง เค้าจะได้ไม่เจ็บมาก”

น้อยไม่เข้าใจความคิดของดาลัดดาว “ทำไมจะต้องทำเรื่องง่ายให้มันยากด้วย ไม่ชอบก็บอกเค้าไปตรงๆ สิว่าไม่ชอบ เจ็บแต่จบ ดีกว่าปล่อยให้เค้าเจ็บเรื้อรังนะดา”

ดาลัดดาวชะงักคิดตามคำพูดน้อยนิดหนึ่ง

“คมมากพี่น้อย คิดได้ไงเนี่ย”

“พี่จำมาจากละคร”

“พี่น้อยรีบออกไปบอกพี่อนึ่งเถอะ”

น้อยวิ่งออกไป ดาลัดดาวครุ่นคิดว่าจะพูดกับอนึ่งยังไงดีที่จะไม่ทำให้อนึ่งเสียใจมาก

หน้าบ้านพักในสุสาน น้อยวิ่งมาบอกอนึ่ง

“ดาไม่อยู่บ้านหรอก”

อนึ่งแปลกใจ “รู้ได้ยังไงว่าผมมาหาน้องดา”

น้อยแกล้งทำเป็นยิ้มหว่านเสน่ห์ให้อนึ่ง “หรือว่าจะมาหาน้อย”

อนึ่งรีบบอก “เปล่าๆ แล้วน้องดาไปไหน เมื่อกี๊ผมไปหาที่เกสต์เฮาส์ พนักงานก็บอกว่าไม่ได้ไปทำงาน”