บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 14 หน้า 4

หน่อย นึกได้ “เออนี่ดา...เมื่อวานโจมาบอกป้าว่าอนึ่งเข้าไปหาเรื่องต่อยเค้าถึงในเกสต์เฮาส์เราเลยนะ เห็นว่าดาก็อยู่ด้วย ตกลงมีเรื่องอะไรกัน”

อนึ่งทำหน้าเจ็บใจโจ

ดาลัดดาวบ่น “ขี้ฟ้อง!”

“ไปว่าเค้าได้ไง เค้ามาพักที่เกสต์เฮาส์เรา มีคนเข้ามาทำร้ายเค้า เค้าก็ต้องบอกเราสิ นี่ดีนะที่โจไม่เอาเรื่อง ไม่งั้นก็เรื่องใหญ่แน่”

“พี่โจเล่าแค่ว่าพี่อนึ่งต่อยเค้าแค่นี้เหรอคะ”

“แค่นี้แหละ เค้าบอกว่าเค้าเดินเล่นของเค้าอยู่ดีๆ อนึ่งก็เข้าไปต่อยเค้าเฉยเลย”

ดาลัดดาวแอบทำหน้าเบ้ ที่โจเล่าแต่ความผิดของคนอื่น ไม่ยอมเล่าความผิดของตัวเอง

หน่อย พูดต่อเนื่องไป “ป้าก็พอได้ข่าวมาบ้างว่า อนึ่งเจ้าชู้ แต่ไม่คิดว่าจะชอบใช้กำลังด้วย ดาอยู่ห่างๆ อนึ่งไว้หน่อยก็ดีนะ คนนิสัยแบบนี้ป้าไม่ชอบ โดยเฉพาะพวกเจ้าชู้เนี่ย เกลียดนักเชียว!!!”

ดาลัดดาวจำใจรับคำ ไม่กล้าเถียงแทนอนึ่ง “ค่ะ”

อนึ่งยิ่งเจ็บใจที่โจทำให้ป้าหน่อยมองตนไม่ดี อนึ่งกัดฟันพูดเบาๆ “ไอ้โจ!!!”

ริมแควเกสต์เฮาส์ ดาลัดดาวกับหน่อยเดินเข้ามาในล็อบบี้ ปื๊ดเดินสวนออกมา ปื๊ดกับหน่อยทำท่าหมางเมินใส่กัน ปื๊ดเดินเลยออกไป หน่อยก็เดินฉีกออกไปอีกทาง ดาลัดดาวกลุ้มใจ จะทำยังไงให้ลุงกับป้าดีกัน

ริมแควเกสต์เฮาส์  หน่อยนั่งหน้าตาบึ้งตึง เครียดเรื่องปื๊ดอยู่ที่เคาน์เตอร์ ผึ้งเดินเข้ามาหาท่าทางกล้าๆ กลัวๆ

“คุณหน่อยคะ...ผึ้งมีเรื่องจะ...” ผึ้งอ้ำอึ้ง ไม่กล้าพูด

หน่อย  เสียงแข็ง...อารมณ์ไม่ดีอยู่ “มีอะไรก็พูดมาสิ อ้ำอึ้งอยู่ได้ หรือว่าจะมาขอลางานอีก...”

ผึ้งทำท่าเหมือนจะพูดว่าไม่ใช่อย่างนั้น แต่พูดแทรกหน่อยไม่ทัน หน่อยพูดต่อเนื่องไป

“จะลาไปไหนก็ไปเถอะหรือจะลาออกเลยก็ได้ ไหนๆ ที่นี่ก็ไม่ค่อยมีแขก ไม่มีงานอะไรให้ทำอยู่แล้ว”

ผึ้งเหวอไปเลย ไม่กล้าพูด