บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 14 หน้า 3

ฤทัย ปลอบใจอนึ่งไปทั้งที่ในใจก็เศร้าๆ “พี่อนึ่งก็คิดมากตามคำพูดไอ้มดมันไปได้ น้องดาอาจจะไม่ได้ตั้งใจหลบหน้าพี่ก็ได้ ถ้าสงสัยมาก พรุ่งนี้พี่ก็ไปถามน้องดาเลยสิ”

“เออ...เป็นความคิดที่ดี งั้นพี่รีบนอนก่อน พรุ่งนี้จะได้ไปหาน้องดาแต่เช้า” อนึ่งรีบข่มตานอน

ฤทัยเห็นอนึ่งแคร์ดาลัดดาวมาก ก็ยิ่งคิดที่จะตัดใจจากดาลัดดาวให้ได้

เช้าวันใหม่ บ้านพักในสุสาน ในห้องกินข้าว หน่อยนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว น้อยกำลังตักข้าวต้มใส่ชามให้หน่อย แล้วตักอีกชามเตรียมไว้ให้ดาลัดดาว ดาลัดดาวเดินเข้ามา ดาลัดดาวถามหน่อย“ลุงปื๊ดยังไม่ลงมาเหรอคะ หรือว่า..” ดาลัดดาวไม่กล้าพูด “..เมื่อคืนไม่ได้กลับบ้าน”

หน่อย สีหน้านิ่งๆ แต่แฝงความไม่พอใจอยู่กรุ่นๆ “เมื่อคืนนี้ลุงเค้าขอค้างที่เกสต์เฮาส์ แยกกันอยู่ซักพักก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องทะเลาะกันให้ดาไม่สบายใจอีก”

“ดาโตแล้ว ดาเข้าใจค่ะ” ดาลัดดาว กังวลใจ “ดาว่ามีอะไรป้าหน่อยกับลุงปื๊ดก็หันหน้ามาคุยกันดีๆ ดีกว่าค่ะ ถ้าไม่คุยกันแล้วจะเข้าใจกันได้ยังไงล่ะคะ”

“พูดจาเกินเด็กนะเรา”

“เด็กวันนี้ก็คือผู้ใหญ่ในวันหน้าไงคะ ป้าหน่อยคะ วันนี้ดาขอไปเกสต์เฮาส์พร้อมป้าหน่อยเลยนะคะ”

“จ้ะ”

น้อยรีบพูดทันที “อ้าวดา แล้วที่คุยกันไว้เมื่อวานว่าจะเข้าเมืองน่ะ ไม่ไปแล้วเหรอ”

“ดาไม่ไปหรอก พี่น้อยเก็บเงินที่จะเลี้ยงดาไว้เถอะ เผื่องวดหน้าไม่โชคดีถูกหวยเหมือนงวดนี้”

หน่อย หันขวับไปดุน้อยทันที “ยังไม่เลิกเล่นหวยอีกเหรอน้อย บอกตั้งกี่ทีแล้วว่าให้เลิกๆ ทำไมไม่เชื่อกันเลย”

น้อยรีบบอกท่าทางกลัวๆ “เลิกแล้วค่ะ น้อยจะไม่เล่นหวยอีกแล้วค่ะ สาบานค่ะ”

น้อยรีบหนีเข้าด้านใน กลัวถูกหน่อยดุ ดาลัดดาวแอบขำน้อยที่ถูกดุ

บ้านพักในสุสาน อนึ่งมาชะเง้อดักรอดาลัดดาวอยู่หน้าบ้าน เห็นประตูบ้านปิดอยู่ อนึ่งเห็นหน่อยจูงจักรยานเดินมาที่ประตูหน้าบ้าน อนึ่งรีบหาที่หลบ ดาลัดดาวเดินมาเปิดประตูบ้าน