บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 14 หน้า 5

“ตกลงมีเรื่องอะไรก็พูดมาสิ”

ผึ้งไม่กล้าพูดแล้ว “ไม่มีอะไรแล้วค่ะ” ผึ้งเดินออกไป สีหน้าจ๋อยๆ

หน่อยเห็นผึ้งเดินหน้าจ๋อยออกไป ก็เพิ่งได้สติว่าไม่ควรไปอารมณ์เสียใส่พนักงานอย่างนั้นเลย

ริมแควเกสต์เฮาส์ นงกับป่านนั่งคุยกันอยู่ในครัวท่าทางกลุ้มใจ

“เกสต์เฮาส์ไม่มีแขกอย่างนี้ สงสัยเราจะได้ตกงานเร็วๆ นี้แน่นังป่านเอ๊ย”

“ผึ้งมันรอดแน่ เพราะมันบอกว่าจะมีผู้ชายรับเลี้ยง แต่ฉันนี่สิ จะเอาอะไรกิน”

ดาลัดดาวเดินเข้ามาได้ยินคำพูดของป่านพอดี

“ว่าแต่ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ผึ้งมันได้เล่าอะไรให้ฟังมั่งมั้ย”

“ฉันถามมันตั้งหลายครั้ง มันก็ไม่ยอมเล่า ไม่รู้จะเก็บเป็นความลับอะไรนักหนา”

ดาลัดดาวครุ่นคิดว่าผู้ชายคนนั้นของผึ้งเป็นใคร ดาลัดดาวถามป่าน

“พี่ป่าน เมื่อคืนนี้ใครอยูเวรกลางคืนเหรอ”

“ผึ้งจ้ะ คืนนี้มันก็ขอแลกเวรกับพี่อีกนะ”

ดาลัดดาวครุ่นคิด สีหน้าติดใจสงสัยว่า ทำไมผึ้งถึงอยากอยู่เวรกลางคืนในช่วงที่ลุงปื๊ดมาค้างที่เกสต์เฮาส์ด้วย

บ้านยายพร ฤทัยเดินออกมาที่รถที่จอดอยู่หน้าบ้าน มดวิ่งตามออกมา

“ไปไหน ไปด้วย”

“ไปรับเสื้อในเมืองให้ยาย เออ...พี่อนึ่งไปไหน ตั้งแต่ตื่นฉันยังไม่เห็นหน้าเลย”

“ออกไปหาน้องดาตั้งแต่ไก่โห่แล้ว”

ฤทัยสีหน้าซึมลงนิดหนึ่ง มดสังเกตเห็น “ทำใจไม่ได้ก็ไปง้อเค้าสิ”

มดปั้นหน้าเหมือนไม่รู้สึกอะไร ทั้งที่ในใจก็เจ็บ ที่ต้องบอกให้คนที่ชอบไปง้อผู้หญิงอีกคน

ฤทัย พยายามทำเหมือนว่าไม่ได้รู้สึกอะไร ทั้งที่ข้างในเจ็บเพราะรู้สึกเหมือนเป็นคนที่ดาลัดดาวไม่ต้องการ “พูดมาก จะไปไม่ไป” ฤทัยเดินหนีไปขึ้นรถ

“เฮ้ย! รอด้วยสิ” มดรีบวิ่งตามไปขึ้นรถ