บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ทายาทอสูร ตอนที่ 24 หน้า 10

ที่ขังดวงจิต ดวงจิตวรนาฏนั่งสมาธิ พนมมือ มีแสงสีขาวเรื่อเรือง “ขอให้เราอโหสิแก่กันเถอะนะ ช่างโขน“ ตาวรนาฏลืมขึ้น มีเมตตาไม่มีแววอาฆาตแค้นใดๆ

วรนาฏเอามือจับคมมีดของพระขรรค์ ดึงเข้าหาตัว พระขรรค์แทงทะลุเงาของวรนาฏ

เสียงอสูรโขนร้องลั่น “อ๊าก...นังวรนาฏ เอ็งทรยศข้า”

สนทรรศน์อึ้ง มือสนทรรศน์กุมด้ามพระขรรค์อยู่

ที่ขังดวงจิต วรนาฎแทงพระขรรค์ทะลุร่างอสูรโขน รอยแทงเรืองแสงแล้วไฟลุก

ใบหน้าวรนาฏ เห็นเป็นอสูรโขนซ้อนขึ้นมา ร้องครวญคราง เจ็บปวด ก่อนจะสลายหายไป

ที่ประตูดาดฟ้า รัชโรจน์ รังสรรค์ สุดาดวง  นัยน์เนตรวิ่งเข้ามา ผ่านสว่างที่บาดเจ็บ หน้าที่ดำด้วยพิษกลายเป็นปกติ เพราะอำนาจอสูรคลายไปแล้ว

รัชโรจน์ถาม “สว่าง  เป็นยังไงบ้าง”

สว่างส่ายหน้าชี้ไปที่วรินทร์ที่สลบ กับกลุ่มสนทรรศน์  ทั้งหมดวิ่งไป

สนทรรศน์ประคองวรนาฎที่ค่อยๆ ทรุดลง อย่างสะเทือนใจ “คุณยาย...ทำไม ทำไมคุณยายถึงทำแบบนี้ครับ”

วรินทร์ฟื้นขึ้นมาพอดี “คุณยายใหญ่....ไม่นะคะ  คุณยาย....”

รังสรรค์ สุดาดวง รัชโรจน์ นัยน์เนตร ตามเข้ามา ทุกคนเศร้าใจมาก

วรนาฏล่ำลาทุกคน “นี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำลายดวงวิญญาณของอสูรโขนได้....และก็เป็นทางเดียวที่จะจบความรัก  ความแค้น ที่มีมาหลายชาติภพ  อย่าเสียใจ หากยังไม่หมดกรรม  เรายังต้องพบกันอีก ...สัญญากับยายว่าชีวิตที่เหลือ พวกเราทุกคนจะไม่ยอมให้อสูรครอบงำเราได้อีก”

“ครับ” สนทรรศน์ วรินทร์ และทุกคนรับคำ

วรนาฏจับมือสนทรรศน์ และวรินทร์ มากุมกันไว้  วรนาฎมองนัยน์เนตรที่รัชโรจน์โอบไว้ “ความรักและการให้อภัยเท่านั้น คืออาวุธที่ใช้ปราบอสูรได้จำไว้....” วรนาฏยิ้มให้ทุกคน “ถึงเวลาที่ยายต้องไปแล้ว” วรนาฏหลับตาลงช้าๆ  ร่างวรนาฎกลายเป็นคนแก่เหมือนเดิม

วิญญาณวรนาฏ ยืนอยู่มุมหนึ่ง พร้อมวิญญาณของดาวเวียง แม่ชีแสงบุญและโอฬาร วรนาฎมองพวกลูกหลานที่ยังโศกเศร้า  แล้วก็ตัดใจหันหน้าไปยิ้มกับแม่ชีแสงบุญ ทุกคนมองหน้ากัน  ก่อนจะสลายไป

ที่ถนนด้านล่าง โจรกำลังวิ่งราว กระชากกระเป๋าสาวออฟฟิศ รถเฉี่ยวชนกัน  คนขับผู้ชายออกมาทะเลาะกันจนชกต่อย หนุ่มสาวจูบกันในสวนสาธารณะ นักเรียนไล่ตีกัน พระจันทร์ดวงโต  มีเงาตะขาบทาบอยู่