บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ทายาทอสูร ตอนที่ 24 หน้า 7
สนทรรศน์แค้น “ไอ้ปีศาจชั่วเอ๊ย....” สนทรรศน์จะฟัน
“เอาเลย ฆ่าคนรักของเอ็ง เหมือนที่เอ็งเคยทำมาแล้ว” สนทรรศน์ชะงัก ลังเล “ข้าเพียงครอบครองดวงจิตของนังอุ้ยไว้ ถ้าเอ็งฆ่าข้าก็เท่ากับเอ็งทำลายที่อาศัยของดวงจิตของมัน มันก็จะกลายเป็นคนตายโดยสมบูรณ์แบบ”
สว่างประคองวรนาฎค่อยๆขึ้นบันได แต่สังขารวรนาฎไปไม่ไหว
“คุณยายครับ อย่าขึ้นไปเลยครับ”
“ไม่ ฉันต้องไป” วรนาฎพยายามก้าวขึ้นไปทีละขึ้น แต่แล้วก็ทรุดลง
สว่างทำอะไรไม่ถูก “คุณยายวรนาฎครับ คุณยาย “ ดาวเวียงปรากฏตัวขึ้น คาตา สว่างอ้าปากค้าง “ดะ ดาวเวียง”
ดาวเวียงเข้าประคองวรนาฎ “คุณหนูเจ้าคะ”
“ดาวเวียง.....ในที่สุด เธอก็กลับมา”
“เป็นเพราะแรงบุญที่คุณหนูใหญ่กับคุณหนูเล็ก สวดมนต์แผ่เมตตาให้ วิญญาณของอิฉันจึงไม่แตกสลายไป”
“เธอจะช่วยฉันอีกสักครั้งได้มั้ย “
ดาวเวียงรู้ว่าวรนาฏมีแผนอะไร “คุณหนูคะ คุณหนูแน่ใจแล้วใช่ไหมคะ ที่จะทำแบบนี้?”
“ฉันคิดดีแล้ว ...รีบพาฉันไปทีเถอะนะ เพื่อนรัก”
ดาวเวียงซึ้ง พยักหน้ารับ หันมามองสว่างที่นั่งตะลึงอยู่
สนทรรศน์ไม่กล้าฆ่าวรินทร์ มือกำพระขรรค์แน่น
“ตอนนี้ทางเลือกเอ็งมีแค่ทางเดียว ถ้าเอ็งไม่ฆ่านังอุ้ย เอ็งก็ยอมเป็นทาสรับใช้ของข้า แล้วข้าก็จะให้เอ็งสมสู่กับร่างของนังวรินทร์ ตามที่ใจเอ็งต้องการ”
“ความต้องการต่ำๆแบบนั้น ไม่เคยมีอยู่ในสมองฉัน “
“ฮะ ฮะ ฮะ เอ็งอย่ามาทำปากแข็ง เอ็งไม่มีวันหนีพ้นความรัก ความใคร่ ได้หรอก”
“ตอนนี้ฉันอาจจะหลุดพ้นจากกิเลสไม่ได้ แต่ฉันก็จะไม่ ก่อบาปก่อกรรม อีกต่อไป ไม่เหมือนแก ที่จะต้องตกอยู่ใน ความมืดมิด ร้อนรุ่มด้วยความอาฆาตแค้นตลอดกาล”
“งั้นลองมาดูว่าความแค้นให้พลังอะไรกับข้าบ้างพลังแห่งเทพศตบาท จงมาสถิตกับข้า”
ฟ้าผ่าเปรี้ยงๆ สนทรรศน์ผงะ เงาตะขาบลอยวน พุ่งใส่ สนทรรศน์ฟัน สลายไป วรินทร์พุ่งตะขาบจากเล็บมือใส่ สนทรรศน์ก็ใช้พระขรรค์กันไว้ได้ แต่ก็โดนแรงปะทะ กระเด็นไปสลบ วรินทร์จะเข้าไปทำร้ายสนทรรศน์ แต่แล้วจู่ๆ วรินทร์ก็ชะงักมือ
ที่ขังดวงจิต ดวงจิตของวรินทร์ที่หลับตา มีแสงแห่งจิตอันเป็นกุศล ฉาบทาร่าง วรินทร์ลืมตาขึ้น
ร่างวรินทร์ที่ชะงักค้าง จะเห็นดวงจิตวรินทร์ซ้อนขึ้นมาวูบหนึ่ง “พี่ทรรศน์”
หน้าอสูรโขนซ้อนขึ้นมา “นังวรินทร์ ! เอ็งไม่มีทางชนะข้าได้! “