บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ทายาทอสูร ตอนที่ 24 หน้า 9
“แกผิดแล้ว ฉันมาเพื่อช่วยตัวเองต่างหาก ฉันยังไม่อยากตายที่ผ่านมา ถึงดวงจิตของฉันจะหลับใหล แต่ฉันก็ยังได้มีชีวิตอยู่”
“เอ็งกำลังจะบอกว่า เอ็งจะยอมเป็นทายาทของข้าอีกครั้ง”
วรินทร์ท้วง “ไม่นะคะ คุณยายใหญ่ อย่าทำอย่างงั้น”
“ขอแค่แกยอมให้ฉันได้มีความสุขกับพี่สุรนิตย์เป็นบางเวลา ฉันก็พอใจแล้ว “
“แม้ข้าจะฆ่าลูกหลานของเอ็งทุกคนงั้นเหรอ”
“ใครจะตาย ฉันไม่สน ขอเพียงละเว้นคนรักของฉันไว้ก็พอ”
“ข้าจะใช้ร่างที่ผุพังของเอ็งไปได้อีกนานเท่าไหร่”
“นานเท่าที่แกพอใจ....ที่ผ่านมา แกต้องเปลี่ยนร่างเพราะ ดวงจิตที่แกครอบครองไม่ยอมเป็นทาสแกโดยสมบูรณ์แต่คราวนี้....ฉันกับแกคือคน คนเดียวกัน”
วรินทร์ตะลึง “คุณยายใหญ่”
“ขอโทษนะอุ้ย สำหรับยาย สนทรรศน์ก็คือสุรนิตย์ คนที่ยายรักยายรอเค้ามาตลอด......”
อสูรโขนชักคล้อยตาม
“ไม่” วรินทร์ดิ้นรน
วรนาฎเข้ามาช่วยกดบ่าวรินทร์ไว้ “เรามีเวลาไม่มาก ช่างโขน ร่างของฉันใกล้สิ้นลมหายใจแล้ว”
อสูรโขนตัดสินใจ ผายมือร่ายอาคม
วรินทร์ชะงัก ร่างกระตุก แววตาเป็นสีแดงขึ้นมาวูบหนึ่ง แล้วยิ้มเหี้ยม ผายมือ เริ่มร่ายอาคมท่าเดียวกันกับดวงจิตอสูรโขน วรนาฎทรุดฮวบลงคุกเข่า ดาวเวียงมองลุ้น แต่ถูกพลังอาคมของอสูรต้องถอยห่าง สนทรรศน์มองตะลึง รีบลุกขึ้น แต่ถูกลมที่พัดเข้ามารุนแรงปะทะเซไปมา ตุ๊กตากุมารสังคโลกปรากฏตัวขึ้น ลอยคว้างอยู่เหนือร่างวรินทร์ที่ร่ายอาคมอยู่ พลังตะขาบสีดำเคลื่อนสู่ร่างวรินทร์ ซ้อนภาพอสูรโขนขึ้นมาบนร่างวรินทร์ อสูรโขนร่ายอาคม
วรนาฏหายใจขัด พูดเป็นห้วงๆ “ฉันพร้อมแล้ว ที่จะเป็นทายาทของท่าน ท่านโขน”
วรินทร์ยิ้มเหี้ยม ค่อยๆ ขย้อนตะขาบออกมาจากปาก ตะขาบตัวเขื่องพุ่งหายเข้าไปในร่างของวรนาฏ วรินทร์ทรุดลง สลบไป
สนทรรศน์พยายามประคองตัว ไม่ให้ปลิวไปตามลม ตกใจ “ไม่!“ สนทรรศน์วิ่งตรงไปที่วรินทร์และวรนาฏสุดชีวิต กระโดดแล้วฟันตุ๊กตากุมารสังคโลกแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ สนทรรศน์เห็นวรนาฏกลับมาอยู่ในร่างสาวสะพรั่งอีกครั้ง
ตาวรนาฏวาวแดงวูบหนึ่ง “ฮ่าๆๆ คราวนี้ถึงแกทำลายตุ๊กตาสังคโลก ก็ทำอะไรข้าไม่ได้.....เพราะข้าจะอยู่ในร่างนี้อีกเป็นร้อยปี”
สนทรรศน์ชี้พระขรรค์ไปที่วรนาฏ “แก ไอ้โขน!”