บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 14 หน้า 11
วรนาฏมองๆระวังตัว แล้วผลักประตู เดินเข้าไปแล้วชะงัก หัวมกรโบราณตั้งอยู่ แสงส่องจากประตูพาดเข้ามาดูเด่น เธียร รัชโรจน์ วรินทร์ ตามเข้ามา ต่างสังเกตเห็นอาการอึ้งของวรนาฏ
เธียรแกล้งพูดยั่วตามแผน “ที่นี่จะเก็บพวกโบราณวัตถุมาจากหลายๆที่ บางทีก็มีคนเอามาถวายวัด เพราะถูกวิญญาณรบกวนจนเก็บไว้ไม่ได้ บางชิ้นก็ลอยตามน้ำมา....อย่างชิ้นนี้นี่เป็นหัวมกรโบราณเลยนะครับคุณยาย ทางวัดบอกว่าได้มาจากศรีสัชนาลัย ตามประวัติเล่าต่อๆ กันมาว่า ช่างปั้นชื่อ ชื่ออะไรน้าอ๋อ! ไอ้โขน” วรนาฏได้ยินชื่อตัวเองก็ลืมตัว จ้องเธียรเขม็ง เธียรเห็นสายตาก็กลัวมาก “เอ่อ... คือ...เอ่อ “
รัชโรจน์กลัวแผนเสีย ซักต่อ“แล้วไงต่อล่ะปู่”
“คืองี้ ไอ้โขนเป็นช่างปั้นก็จริง แต่ยังไม่ทันได้เอาไปประดับที่พิหารก็ดั๊น... มาเกิดเรื่องร้ายซะก่อน”
วรินทร์ทำเป็นอยากฟัง “เรื่องอะไรเหรอคะอาจารย์”
รัชโรจน์เข้าคู่ “นั่นสิ“
วรนาฏจ้องเครียด รอฟังว่าจะพูดอะไร
“ก็ไอ้โขนน่ะมันเป็นคนทะเยอทะยาน มักใหญ่ใฝ่สูง คิดจะเป็นเขยพระยาเชลียง ก็เลยไปลวนลามพระธิดาของพระยาเชลียงเข้า จนถูกจับได้ ก็เลยโดนลงโทษจนตาย”
วนาฎโมโหสุดๆ ตวาดลั่น “ไม่จริง! “
ทุกคนตกใจ มองวรนาฏเป็นตาเดียว รัชโรจน์รู้สึกชักเข้าแผน รีบต้อน “แล้วเรื่องจริงมันเป็นยังไงกันแน่ครับ คุณยาย”
วรนาฎแค้น กำมือแน่น “พวกไอ้พระยาเชลียงนั่นต่างหากที่จิตใจอำมหิตผิดมนุษย์ ไอ้โขนมันทำไปเพราะเมาไม่รู้สติ แม้ไอ้โขนจะร้องขอชีวิต พวกมันก็ไม่คิดปราณี สมแล้วที่เมืองต้องล่มสลายเพราะกรรมของมัน”
รัชโรจน์ วรินทร์ เธียรอึ้ง เริ่มเข้าเค้า ลอบสบตากัน
เธียรย้อน “แต่มีคนเก่าแก่เล่าว่าไอ้โขนมันแค้น ก็เลยยอมให้อสูรสิงร่าง...แล้วดลบันดาลให้เกิดอาเพธขึ้นในเมือง”
รัชโรจน์แย้ง “ผมว่าเป็นเรื่องเหลวไหลมากกว่า ความจริงมันอาจจะเป็นแค่เรื่องของช่างปั้นกระจอกๆ คนนึงที่ถูกเติมแต่งจนเกินจริง”
วรนาฎเถียง “ไอ้โขนไม่ใช่ช่างปั้นกระจอก ฝีมือทำมกรของมันเป็นเลิศไม่มีใครสู้ หากมันไม่ตายซะก่อน เมืองเชลียงจะกลายเป็นสวรรค์ด้วยน้ำมือมัน ยายเสียเวลามามากแล้ว ไหนล่ะพระขรรค์เงินที่จะให้ยายช่วยดู”
เธียรสบตารัชโรจน์ รัชโรจน์พยักหน้าให้เป็นสัญญาณ เธียรหยิบพระขรรค์ที่วางหลบอยู่ข้างๆ ออกมาโชว์ “นี่ครับ พระขรรค์เทวดาที่เราตามหา”
วรนาฎเห็นเข้าก็โกรธมา “ไม่ใช่!” วรนาฎชี้หน้า “ไอ้หัวขาว เอ็งคิดจะลองดีกับข้าใช่ไหม!” เธียรสะดุ้งโหยง จนพระขรรค์ร่วงลงพื้น วิ่งไปหลบหลังรัชโรจน์ วรนาฏหันควับไปที่รัชโรจน์ “คิดว่าข้าเป็นเพื่อนเล่นพวกเอ็งกระนั้นรึ”
วรนาฏจ้องเขม็ง นัยน์ตาดุดัน ลมพัดจากด้านนอก แรงจนประตูหน้าต่างปิดปึงปัง ! ทุกคนมองตะลึง
รัชโรจน์นึกถึงที่หนานจรวยบอกเอาไว้ “จงยั่วให้มันโกรธถึงที่สุด แล้วพลังมันจะอ่อน จนเอ็งอาจจะเห็นอสูรในร่างยายเอ็ง....แต่มันจะทำอะไรเอ็งไม่ได้เพราะอยู่ในเขตอาราม”
วรินทร์กลัว รัชโรจน์รีบปัดให้วรินทร์เข้ามาอยู่ด้านหลังตนเอง ตั้งท่าปกป้องทุกคน วรนาฏจ้องดุ ยิ้มเหี้ยม แต่แล้วก็ชะงัก เครียด หลับตา