บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 14 หน้า 12
ที่เรือนปั้นหยา ประตูเรือนสะเทือน ตึง..ตึง..ตึง เหมือนมีอะไรกระแทกจากข้างใน ตะปูตอกตายทั้ง 3 ตัว เริ่มขยับ
วรนาฏได้สติ ลมสงบลงอย่างฉับพลัน วรนาฎยิ้ม หัวเราะ “เป็นไง ยายพอจะไปแสดงหนังให้อุ้ยได้มั้ย”
วรินทร์อึ้ง “คุณยายแกล้งโมโหเหรอคะ”
“ขืนโมโหจริงความดันก็ขึ้นแย่สิ แค่นี้ก็ชักปวดหัวแล้ว”
สุดาดวงเข้ามาตามทุกคนพอดี “เมื่อกี้ข้างนอกลมพัดยังกับพายุเลย เรารีบกลับกันเถอะวันหลังค่อยมาใหม่ก็ได้”
“ก็ดีเหมือนกัน ในนี้อึดอัด ป้าเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว”
สุดาดวงพาวรนาฎออกไป
“เอาไงดีคะพี่โรจน์”
ทั้งสามคนพากันกลุ้ม
เดชกับสนทรรศน์ช่วยกันโกยดินออกจากหลุมผอบที่ถูกฝังเอาไว้
สนทรรศน์หยิบขึ้นมาเปิดดู เห็นเส้นผมกับเศษเล็บอยู่ข้างใน “ได้ของครบแล้วครับอาจารย์ปู่”
ทันใดเสียงตึงตังก็ดังมาจากเรือนปั้นหยา ดังถี่ขึ้น แรงขึ้นกว่าเดิม ทุกคนหันมอง ใจไม่ดี
ตะปูตอกตายทั้งสามสั่นตามแรงกระแทกของประตู แรงขึ้นๆๆ จนหลุดออกแล้วสลายเป็นผงฝุ่นไป ทันใดประตูเรือนก็เปิดผลัวะ ตุ๊กตาสังคโลกยืนตระหง่านอยู่ ดวงตาแดงวาบ อ้าปาก เงาตะขาบสีดำพุ่งออกมา
สนทรรศน์ หนานจรวย และเดช ต่างรีบขึ้นรถของสนทรรศน์ที่จอดอยู่ ตะขาบบริวารตุ๊กตาสังคโลก พุ่งข้ามรั้วตามเข้ามา รถสนทรรศน์แล่นออกไป แต่ตะขาบตามไล่หลังไม่หยุด หนานจรวยว่าคาถาเป่าลงบนไม้ไผ่ แล้วโยนออกไปปักที่พื้น เกิดพลังรัศมีกั้นเงาตะขาบ ม้วนตัวกลับไปทางเดิม
เงาตะขาบพุ่งกลับเข้ามาในปากตุ๊กตาสังคโลก ดวงตาจากสีแดงกลายเป็นปกติ
รถรัชโรจน์มาถึงหน้าบ้าน รัชโรจน์บีบแตร นัยน์เนตรพรวดเข้ามาอย่างร้อนรน
รัชโรจน์ทัก “นั่นเนตรนี่”
วรินทร์ลงไปหา “พี่เนตร”
“คุณยายไปกับเธอใช่มั้ย”
“ค่ะ”
นัยน์เนตรพุ่งไปที่รถ มองหาวรนาฎที่นั่งอยู่หลังรถ เปิดประตูรถอย่างถือวิสาสะ “คุณยายคะ รีบไปที่เรือนปั้นหยาเถอะค่ะ”
“อะไรกันหนูเนตร”
“สนทรรศน์พาคนปีนรั้ว เข้าไปทางเรือนปั้นหยาค่ะ เนตรเห็นกับตา”
“จริงเหรอ”
รัชโรจน์มองหน้ากับวรินทร์ตกใจ แก้วเปิดประตูรั้วออกมา