บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 14 หน้า 14
“สนทรรศน์ สร้อยที่ถูกรถทับหัก เอ็งยังเก็บไว้ใช่มั้ย”
“ครับ”
“ข้าจะใช้อาคมประสานดู ถ้าโชคช่วย เราก็จะได้ทำพิธีตอนรุ่งสาง”
สุดาดวงจูงมือวรินทร์เข้ามาในห้องนอน สีหน้าไม่พอใจ “อุ้ย .....ลูกมีอะไรปิดบังแม่รึเปล่า”
“หมายถึงเรื่องอะไรคะ”
“เรื่องนายสนทรรศน์....คุณป้าวรนาฎบอกว่าลูกยังแอบไปพบสนทรรศน์อยู่ ทั้งๆ ที่คุณพ่อห้าม”
วรินทร์ตกใจ “คุณยายใหญ่บอกคุณแม่เหรอคะ ทำไมคุณยายใหญ่ทราบ”
“แล้วมันจริงมั้ย บอกแม่มา” วรินทร์อ้ำอึ้ง “ดี ถ้าอุ้ยไม่พูด แม่จะโทรบอกคุณพ่อเดี๋ยวนี้”
“อย่านะคะคุณแม่ คือเรื่องนี้อุ้ยไม่รู้จะอธิบายคุณแม่ยังไง แต่อุ้ยไม่เคยมีเจตนาจะขัดคำสั่งคุณพ่อเลย”
“ก็แล้วทำไมถึงอธิบายไม่ได้”
“รอพี่โรจน์กลับมาได้มั้ยคะคุณแม่ พี่โรจน์จะอธิบายทุกอย่างได้ดีกว่าอุ้ย”
“อะไรนะ นี่โรจน์ก็รู้เห็นเป็นใจเรื่องนี้ด้วยเหรอ”
รัชโรจน์เลี้ยวเข้ามาจอดในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
“พี่โรจน์เข้ามาทำไมที่นี่ อ๋อ ที่รีบดึงเนตรออกมาจากบ้านคุณยายใหญ่ก็เพราะจะฆ่าเนตรปิดปากละสิ”
“ถ้าฆ่าคนแล้วไม่ติดคุก ก็ไม่แน่”
รัชโรจน์จ้อง นัยน์เนตรกลัว รีบเปิดประตู วิ่งหนี รัชโรจน์วิ่งตามมาฉุด
นัยน์เนตรแหกปาก “ช่วยด้วยๆ”
รัชโรจน์จับตัวล็อกปิดปาก “หยุด ร้องทำไม“
“อื่อๆๆ”
“อย่าบ้าไปหน่อยเลย พี่แค่พูดเล่น แต่ถ้าเธอขืนยังไม่เลิกวุ่นวายจุ้นจ้าน เธออาจจะได้ตายจริงๆ แต่ไม่ใช่ฝีมือพี่”
นัยน์เนตรตาโต หยุดร้อง หยุดดิ้น “จะเงียบแล้วคุยกันดีดีได้รึยัง” นัยน์เนตรพยักหน้า รัชโรจน์ปล่อย “ฟังนะ ไม่ว่าเนตรจะเข้ามาวุ่นวายในครอบครัวพี่เพราะสาเหตุอะไรพี่ขอร้องให้เนตรถอยออกไปก่อน”
“ทำไม กลัวเนตรจะจับได้ว่ายายอุ้ยแอบคบกับทรรศน์ แล้วยัยอุ้ยก็จะชวดจากการเป็นทายาทคุณยายใหญ่งั้นเหรอ”
“มันไม่ใช่เรื่องนั้น”
“แล้วเรื่องไหนล่ะ”
“พี่บอกเนตรไม่ได้ แต่พี่รับรองได้ว่า พี่ไม่มีทางยอมให้ใครเข้ามาทำร้าย ทำลายครอบครัวของพี่แน่ๆ ครอบครัวของพี่ พี่จะปกป้องเอง และที่พี่ขอให้เนตรถอยห่างออกไปก็เป็นวิธีหนึ่งที่พี่จะปกป้องเนตร เพราะเนตรก็คือหนึ่งในครอบครัวพี่”
นัยน์เนตรมองอึ้งๆ รู้สึกถึงกระแสความห่วงใยจริงๆ แต่ก็ปฎิเสธทันที “ไม่ต้องมาพูดให้ดูดีหรอก เรื่องของเรื่องก็อยากจะกันเนตรออกไป เพราะกลัวจะมาเป็นคู่แข่งของอุ้ย... แต่เสียใจ งานนี้คนที่จะตัดสิน คือคุณยายใหญ่คนเดียวเท่านั้น” นัยน์เนตรเดินไปหยิบกระเป๋าถือลงจากรถ
“เนตร!”
“ขอบคุณสำหรับความห่วงใย แต่..บอกไว้ตรงนี้เลยว่า เนตรไม่ถอย” นัยน์เนตรเดินออกไป
รัชโรจน์เซ็ง กลุ้มในความหัวแข็งของนัยน์เนตร
ที่ฝังผอบใต้ต้นไม้ใหญ่ วรนาฎยืนดูดินที่ถูกขุดไป กำมือด้วยความแค้น “ไอ้สนทรรศน์!”