บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 6
ห้องพักรีสอร์ทวรินทร์ลืมตาขึ้น ทั้งมึน ทั้งงง เมื่อเห็นคนมาห้อมล้อม สนทรรศน์แลดูเป็นห่วงวรินทร์มากกว่าใคร ขณะที่นัยน์เนตรนั่งดูอยู่ห่างๆ
สนทรรศน์วิตก “อุ้ย เป็นยังไงบ้าง”
“พี่ทรรศน์ นี่มันที่ไหนคะ”
รัชโรจน์บอก “เราอยู่ที่พักกันแล้ว อุ้ยหมดสติไปตั้งนาน จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ”
วรินทร์ถึงรู้ตัวว่าอยู่ในห้องพักของรีสอร์ท “อุ้ยหมดสติ?! ก็อุ้ยจำได้ว่านั่งคุยอยู่กับพี่ทรรศน์..”
สนทรรศน์เล่า “แต่จู่ๆ อุ้ยก็อาละวาด ใครห้ามยังไงก็ไม่ฟัง”
วรินทร์ตกใจ งงๆ “อุ้ยเหรอคะอาละวาด!?”
กอหญ้ายังหวาดๆ “แกโดนผีเข้า รู้ตัวรึเปล่าเนี่ย”
“ผีเข้า! ..จะบ้าเหรอ ไม่ต้องอำกันเลย ฉันไม่สนุกนะ”
ดุ๊กสยอง “แกบีบคอพี่ทรรศน์ซะเกือบตาย มือเนี่ยยังกับคีมเหล็กแน่ะ”
วรินทร์ส่ายหน้าไม่เชื่อ
กอหญ้ายืนยัน “พวกฉันเห็นกับตา ถ้าพี่ทรรศน์ไม่เอาสร้อยเงินนั่นสวมคอแก มีหวัง..แกได้เป็นฆาตกรแน่”
วรินทร์ดูสร้อยพระขรรค์เงินที่คอตัวเอง ยังไม่อยากเชื่ออยู่ดี แต่สนทรรศน์พยักหน้ารับว่าเป็นความจริง ทั้งที่ใจก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน
สนทรรศนามย้ำ “อุ้ยไม่รู้ตัวจริง ๆ เหรอ ว่าทำอะไรลงไป”
วรินทร์พยายามทบทวน เครียด “ไม่เลยค่ะ อุ้ย อุ้ย..”
นัยน์เนตรปรบมือ “แอ๊คติ้งเยี่ยม แต่ผิดที่ผิดเวลาไปหน่อยนะ”
รัชโรจน์ไม่พอใจ “พูดอะไรน่ะเนตร”
“นี่อย่าบอกนะว่าเชื่อคำพูดของอุ้ยกันน่ะ เห็นอยู่ชัดๆ ว่าแกล้งสร้างเรื่อง เรียกร้องความสนใจ”
“อุ้ยเปล่าแกล้งนะคะ อุ้ยไม่รู้ตัวจริงๆ”
“จ้ะ พี่เชื่อ เอ๊ะ..แล้วทำไมต้องจำเพาะเจาะจง มาผีเข้าต่อหน้าทรรศน์ด้วยน้า..”
รัชโรจน์ขัดคอ “เนตร อย่าคิดว่าคนอื่นจะสร้างเรื่องเก่งเหมือนตัวเองสิ จะต้องให้พี่พูดมั้ยว่าเก่งยังไง“
นัยน์เนตรอึ้งไม่กล้าเถียงต่อ กลัวสนทรรศน์จะรู้ความลับ เลยยอมหยุดปาก “พี่โรจน์พูดอะไร เนตรไม่รู้เรื่อง เนตรไปรอข้างนอกดีกว่า อยากจะโอ๋กันยังไง ก็ตามสบายเถอะ” นัยน์เนตรรีบเดินหนีหน้าออกจากห้องไป
“พี่เนตร พี่เนตรคะ” วรินทร์จะตามไป