บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 6 หน้า 2
แต่รัชโรจน์ห้ามไว้ “ปล่อยเค้าไปเถอะ อย่าให้ความสำคัญเลย ตกลงตอนนี้เรารู้สึกยังไงบ้าง ต้องไปโรงพยาบาลมั้ย”
“ไม่ค่ะ อุ้ยไม่ได้เป็นอะไรแล้ว.....พี่ทรรศน์ อุ้ย ขอโทษ”
“เอาเถอะ ไม่ได้เป็นอะไรก็ดีแล้ว พักผ่อนเถอะ พี่ไม่กวนละ” สนทรรศน์เดินออกไป
วรินทร์จับมือรัชโรจน์ “พี่โรจน์ อุ้ยไม่ได้แกล้งจริงๆ อุ้ยจำไม่ได้เลยว่าบีบคอพี่ทรรศน์”
“เออ พี่เชื่อ อุ้ยคงเครียดกับงานมากเกินไป” เสียงมือถือดัง “เพื่อนพี่โทรมา นอนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่” รัชโรจน์ลูบหัววรินทร์ปลอบใจ แล้วกดมือถือเดินพูดออกไป
วรินทร์หันไปมองกอหญ้า กอหญ้ายิ้มแหยๆ กลัวผี
ดุ๊กเดินเข้ามาในล็อบบี้ พร้อมด้วยรัชโรจน์ที่กำลังคุยสายกับเพื่อน “ว่าไงวะ หากล้องให้ได้มั้ย.... ฉันต้องใช้แต่เช้าเลย... เออดีสิงั้นเจอกันที่อุทยานศรีสัชฯนะ.... โอเคขอบใจมากว่ะ” รัชโรจน์หันมาบอกทุกคน “พรุ่งนี้เช้าเพื่อนพี่จะขับรถเอากล้องมาให้ที่กองถ่าย”
“ขอบคุณอาจารย์มากนะครับ ไม่ได้อาจารย์ช่วยเหลือพวกผมคงต้องกลับบ้านมือเปล่า”
“เพื่อนพี่มันเป็นหัวหน้าอุทยานฯ อยู่สุโขทัยนี่เองไม่ลำบากหรอก พี่เองก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วย ลงเรือลำเดียวกันแล้วนี่นะ” ดุ๊กเหลือบมองนัยน์เนตรที่นั่งหน้าหงิกรอตรงโซฟา “ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่จัดการเอง “
รัชโรจน์เดินไปหานัยน์เนตร หญิงสาวเอ่ย “พี่โรจน์ต้องให้รถตู้ไปส่งเนตร” รัชโรจน์ไม่รับปาก กลับส่งกุญแจห้องให้แทน “กุญแจอะไรกันคะ เนตรอยู่ค้างด้วยไม่ได้หรอกนะ เสื้อผ้าข้าวของอะไรก็ไม่มี เนตรจะกลับบ้าน”
“งั้นเนตรก็ต้องกลับเองแล้วล่ะ คงไม่มีใครว่างไปส่งหรอกทุกคนเค้าพักผ่อนกันหมดแล้ว พรุ่งนี้ต้องถ่ายซีนที่เหลือกันแต่เช้า”
“จะถ่ายอะไรกันเนตรไม่สนหรอก”
“งั้นก็ตามใจ อยากกลับก็หาทางกลับเอง พี่ง่วง จะไปนอน”
นัยน์เนตรอ้ำอึ้ง “เดี๋ยว” เธคว้ากุญแจห้องเดินไปทางห้องพัก
รัชโรจน์มองตามด้วยความเอือมระอา
กอหญ้าปิดม่านหน้าต่าง แล้วหันมาเจอวรินทร์ยืนอยู่ “เฮ่ย” กอหญ้าสะดุ้งผงะ“ไอ้อุ้ย ใจหลุดไปอยู่ที่ตาตุ่ม ฉันนึกว่าแกหลับแล้ว”
วรินทร์เอื้อมมือจับ กอหญ้าเบี่ยงหลบ “ทำไมแกต้องทำท่ากลัวฉันขนาดนั้นด้วย”
“เปล่านะ ฉันไม่ได้กลัว” กอหญ้าหาว “แต่ฉันเพลียมากอยากนอนแล้ว”
“หญ้า เรื่องที่แกเล่ามันจริงเหรอ ฉันทำอะไรบ้าๆอย่างงั้นจริงๆเหรอ”
“สาบานกี่วัดก็ได้.....นี่ถ้ากล้องไม่เสีย ฉันจะถ่ายเอาไว้ให้แกดู”
วรินทร์เครียด “พี่ทรรศน์ต้องโกรธฉันมากแน่....”