บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 20 หน้า 4
รัชโรจน์พยักหน้า เดินนำแม่ชีแสงบุญไปที่เรือนปั้นหยา
รัชโรจน์พาแม่ชีแสงบุญเข้ามา เห็นวรินทร์กับสุดาดวงช่วยกันพยุงวรนาฎออกมาจากห้องนอน “คุณแม่จะพาคุณยายใหญ่ไปไหนเหรอครับ”
“คุณยายใหญ่อยากออกไปนั่งสูดอากาศข้างนอกนะ แม่เลยจะพาไปนั่งที่ริมคลองข้างเรือนนะ”
รัชโรจน์รีบเดินเข้าไปช่วยประคอง “เดี๋ยวผมช่วยครับ”
รัชโรจน์กับวรินทร์ช่วยกันพยุงวรนาฎมานั่งลงที่เก้าอี้ไม้ริมบึง
แม่ชีแสงบุญเดินมานั่งลงข้างๆ ยื่นมือไปจับมือวรนาฎ “พี่นาฎ ฉันขอโทษที่เคยร่วมมือกับคุณแม่ ทำให้พี่เข้าใจพี่สุรนิตย์ผิดจนพี่ยอมเป็นทายาทของอสูร”
วรินทร์กับรัชโรจน์มองหน้ากัน แล้วเดินหลบออกมาอีกมุมหนึ่ง คอยดูอย่างห่างๆ
“อย่าเอาเรื่องนั้นมาเป็นความทุกข์อีกเลย พี่ไม่คิดแค้นเคืองอะไรเธอหรอก เราต่างก็โดนกิเลสบังตาจนทำให้อสูรร้ายมันเข้ามาครอบงำจิตใจอย่างง่ายดาย แต่เธอก็ได้แก้ไข ด้วยการอุทิศตนให้พระศาสนา พี่สิที่ไม่มีโอกาส...”
แม่ชีแสงบุญบีบมือวรนาฎแน่นอย่างสำนึกผิด “พี่นาฎ....”
วรินทร์ รัชโรจน์ สุดาดวงยืนมองดูอย่างซึ้งใจ
วรินทร์นึกถึงสนทรรศน์ขึ้นมา หันไปคุยกับรัชโรจน์ด้วยความเป็นห่วง “พี่โรจน์คะแล้วเรื่องที่พี่ทรรศน์ หนานจรวยกับนายเดชไปมอบตัวเป็นไงบ้างคะ อุ้ยเป็นห่วงเหลือเกิน”
รัชโรจน์คิดหนัก
สถานีตำรวจ เดชเดินกระสับกระส่าย ไปมาแถวหน้าประตูห้องขัง เหล่ไปมองเห็นหนานจรวยนั่งสมาธิอยู่มุมหนึ่ง สวน ส่วนสนทรรศน์เงียบอยู่มุมหนึ่ง เดชมองไปข้างนอกไม่เห็นใคร เดชขยับไปกระซิบข้างหูหนานจรวย “อาจารย์ ปลอดคนแล้ว อาจารย์ว่าคาถาสะเดาะกลอนเถอะ“
หนานจรวยลืมตา “ไม่ได้ หัดมีความอดทนซะบ้าง”
เดชยิ่งบ่นใหญ่ “ทนไรล่ะอาจารย์ ทำไมตำรวจมันทำสำนวนอะไรกันช้านักหนา นี่ก็วันที่สามแล้วนะ มีหวังเราต้องย้ายวิค โดนเอาไปฝากขังที่เรือนจำแหงๆ“
“ผมขอโทษนะครับพี่ที่ต้องเป็นแบบนี้ แต่พวกเราไม่ได้ทำความผิด จะเอาแต่หนีไม่ได้ ในเมื่อถูกกล่าวหาก็ต้องสู้ สู้ตามกระบวนการยุติธรรมให้ถึงที่สุด”
“เฮ้ย...แล้วมันจะยุติธรรมได้ที่ไหนเล่า ในเมื่อพวกเราถูกใส่ร้ายทั้งนั้น ไอ้อสูรปลอมเป็นแกฆ่าเซียนเต้า พวกไอ้อภิศักดิ์ก็ใส่ร้ายแก ใครจะมาเชื่อ เฮ้อ ทำดีไม่ได้ดี ปราบอสูรแต่ต้องมาติดแหงกอยู่ในนี้!”
หนานจรวยดุ “ไอ้เดช! เอ็งจะคิดแบบนั้นไม่ได้ คนเราทำดีย่อมได้ดี”
เดชงอน บ่นอุบอิบ “แล้วที่ต้องติดอยู่ในนี้นี่เพราะทำชั่วมางั้นสิ”