บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 11 หน้า 11
“พี่นั่นแหละ ตบเนตร คิดจะฆ่ากันเหรอ”
รัชโรจน์โมโห “นี่ มีสติหน่อย ถ้าพี่จะฆ่าเธอก็ไม่ลากขึ้นมาให้เสียแรงหรอก ก็เธอเล่นทั้งดึงทั้งล็อคคอ ขืนไม่ตบให้นิ่ง ก็ได้ลงไปเป็นผีเฝ้าคลองทั้งคู่แล้ว”
“พี่เนตรคงตกใจน่ะค่ะ ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้างคะ อุ้ยว่าน่าจะไปหาหมอหน่อยนะ”
“เพราะเธอนั่นแหละ กลัวฉันจะเปิดโปงความลับเธอกับคุณยายใหญ่ล่ะสิ ถึงคิดจะฆ่าฉันปิดปาก”
“พี่เนตร!”
รัชโรจน์งง “ความลับ ความลับอะไร”
ดาวเวียงแอบดูพอดี
ที่โถงบ้าน โอฬารซัก “อุ้ยเอาเครื่องรางของสนทรรศน์ไปซ่อน จริงเหรออุ้ย”
วรินทร์กับนัยน์เนตรที่ตัวเริ่มแห้ง มีผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่คลุม รัชโรจน์ก็เอาผ้าเช็ดหัวหูตัวเอง สุดาดวงอยู่ด้วย
“เอ่อ ....จริงค่ะ”
“ทำไมทำอย่างงั้น พ่อห้ามแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่ายุ่งกับของพวกนี้”
“คือ อุ้ยตั้งใจว่าจะฝากพี่โรจน์ไปคืนพี่ทรรศน์น่ะค่ะ ก็เลย...”
นัยน์เนตรแทรกขึ้น “ก็เลยโกหก คุณยายว่าทิ้งไปแล้ว....พอพี่จับได้ เธอก็เลยโกรธ ผลักพี่ตกน้ำเพราะรู้ว่าพี่ว่ายน้ำไม่เป็น”
“ไม่จริงนะคะ มันเป็นอุบัติเหตุ”
สุดาดวงเข้าข้างลูกสาว “นั่นสิ น้องไม่ได้คิดร้ายอะไรแบบนั้นหรอก”
รัชโรจน์แขวะ “คนจิตใจไม่ดีก็คิดอะไรในทางลบแบบนี้ตลอดล่ะครับ”
“ค่ะ เนตรเป็นคนคิดในทางลบ คิดยังไงก็พูดอย่างงั้น ไม่ได้ปากอย่าง ใจอย่าง เหมือนใครบางคน”
แก้วถือน้ำชาอุ่นๆ เข้ามา “น้ำชาค่ะ”
สุดาดวงต้องการให้บรรยากาศคลี่คลาย “ดื่มน้ำชาสมุนไพรร้อนๆก่อน แล้วค่อยคุยกัน”
นัยน์เนตรไม่รับ ก้มลงไหว้ “ขอบพระคุณค่ะ แต่เนตรอยากไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามากกว่า ป่านนี้คุณยายคงสงสัยแล้ว ว่าหายไปไหนกันหมด” นัยน์เนตรส่งผ้าเช็ดตัวให้แก้ว
สุดาดวงจับมือไว้ “เนตรจ๊ะ เรื่องนี้อย่าบอกให้คุณป้าทราบเลยนะ ท่านจะไม่สบายใจ”
“คงไม่ได้หรอกค่ะ....เพราะมันเป็นเรื่องใหญ่ ถ้าท่านมาทราบทีหลัง คงจะไม่พอใจแน่ เนตรเพิ่งมากราบอาศัยใบบุญท่าน เนตรไม่กล้าโกหกท่านหรอกค่ะ .....แต่ไม่ต้องกลัวนะคะ เนตรจะบอกว่าเนตรลื่นตกน้ำเอง...แต่ว่าโชคดี ไม่ถึงที่ตาย” นัยน์เนตรเดินออกไป แก้วหูผึ่ง แอบฟังอยู่ที่มุมห้อง
โอฬารโกรธมาก “หลานคุณคนนี้ร้ายกาจมากนะ สุ คุณไม่ควรให้อยู่ใกล้คุณป้า จะทำให้ท่านเข้าใจพวกเราผิดๆ”
“เค้ามาขอคุณป้าพักที่เรือนค่ะ คุณป้าอนุญาต สุก็ไม่ทราบจะค้านยังไง งั้นเดี๋ยวสุจะรีบไปอธิบายให้คุณป้าฟังก็แล้วกัน”
รัชโรจน์ห้าม “ไม่ต้องหรอกครับ คุณแม่ ผมเป็นคนเอาสร้อยมาให้อุ้ย ถ้าคุณยายใหญ่จะโกรธก็ให้โกรธผมเถอะ”
“นี่ แกก็รู้เรื่องสร้อยนั่นด้วยเหรอ” โอฬารไม่พอใจ “หมายความว่าพวกเราไม่มีใครเชื่อคำสั่งของพ่อใช่มั้ย...หา”
“คุณพ่อ ผมไม่เคยลบหลู่ความเชื่อเรื่องแบบนี้นะครับ แต่เราก็ไม่ควรจะเชื่อจนขาดเหตุผล”
“แกไม่ต้องพูดอีกแล้ว พ่อขอสั่งเป็นคำขาด ห้ามทุกคนในบ้านนี้ ยุ่งเกี่ยวกับนายสนทรรศน์อีก ไม่อย่างงั้นก็ไม่ต้องมาพูดกัน”