บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 11 หน้า 13
“ก็ในเมื่อรู้แล้วว่าหนูไม่ได้เป็นอะไร ก็โอเคแล้วนี่คะ กลับไปได้แล้ว หนูจะพักอยู่กับคุณยายใหญ่ที่นี่”
“นัยน์เนตร น้ารู้ว่าหนูไม่ชอบน้า น้าก็พยายามทำทุกอย่างแล้วเพื่อให้หนูยอมรับน้า แต่หนูก็ไม่ยอมเปิดใจเลย จะให้น้าทำยังไง บอกน้าทีเถอะ” วรนาฎยิ้มเยาะมีความรู้สึกเหมือนกำลังดูละคร วรรณาถลามาเกาะขาเกาะเข่าวรนาฎ “ให้คุณป้าเป็นพยานก็ได้ หรือถ้าจะให้น้ากราบขอโทษน้าก็จะกราบ” วรรณาทำท่าจะกราบนัยน์เนตร
“ทำอะไรน่ะ จะบ้าหรือไง” นัยน์เนตรแหวแล้วรู้ตัวว่าหลุด
“เอาละๆ ค่อยพูดค่อยจากันดีกว่า เราคนครอบครัวเดียวกันหนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กันเถอะ มีปัญหาอะไรก็มาปรึกษาหารือกัน เนตรเค้าก็เล่าเรื่องหนี้สินมาให้ฉันฟังบ้างแล้ว ฉันตั้งใจไว้แล้วว่าจะช่วย”
วรรณาปล่อยโฮ ซาบซึ้ง กราบแทบตัก “คุณป้าขา วรรณาซาบซึ้งในความเมตตาของคุณป้าเหลือเกิน..ถ้าคุณป้ากรุณาก็เท่ากับช่วยชุบชีวิตทุกคนในครอบครัววรรณาเลยนะคะ ตอนนี้วรรณามืดแปดด้านจริงๆ”
นัยน์เนตรโมโหสุด ดาวเวียงเดินถือหีบเล็กๆ เข้ามา วางไว้บนโต๊ะ
“ยายก็พอมีสมบัติเก่าเก็บอยู่บ้าง คิดว่าอาจจะช่วยแบ่งเบาภาระที่บ้านหลานไปได้บ้างในหีบมีทองแท่งจำนวนหนึ่ง แล้วกล่องเครื่องประดับ วรนาฎหยิบทองแท่งให้นัยน์เนตรห้าหกแท่ง “ทองนี่เอาไปขายใช้หนี้ให้พ่อหลานซะนะ”
วรรณาตะลึง “ทะ ทะแท่งนี้ถึงห้าบาทมั้ยคะ”
“น่าจะสิบบาทนะ ใช่มั้ยดาวเวียง”
“เจ้าค่ะ”
นัยน์เนตรอึ้งที่ยายให้มาก “เนตรกราบขอบพระคุณคุณยายใหญ่มากค่ะ”
“เนตรแป็นหลานคนหนึ่งของยาย ไม่ช่วยเนตรแล้วยายจะช่วยใคร” วรนาฎหยิบกล่องเครื่องประดับเปิดออก มีสร้อย ตุ้มหู เป็นชุด “นี่ของเนตร ยายให้ รับไปสิ”
นัยน์เนตรไหว้รับไป วรรณาตาแทบปลิ้น “โอ๊ย งามเหลือเกิน งามทุกชิ้น ตายแล้วเกิดใหม่วรรณาคงไม่มีวาสนาได้ครอบครอง”
วรนาฎยิ้ม ทำเป็นเลือกกล่องนั้นกล่องนี้มาเปิด พอวรนาฎเหลือบมองวรรณาก้มหน้า วรนาฎหยิบกล่องขึ้นมากล่องหนึ่ง ยื่นให้
“วรรณารับไม่ได้ค่ะ เกรงใจ มันมีค่ามากเกินไป”
“ไม่ต้องเกรงใจ นี่มันเป็นแหวนพลอยวงเล็กที่สุดที่ฉันมี”
วรรณาอึ้งเปิดดูเห็นว่าเล็กจริง นัยน์เนตรมองด้วยความสะใจ
โถงบ้านนัยน์เนตร นัยน์เนตรทิ้งตัวลงนั่งโซฟา วางกระเป๋าถือข้างๆตัว
วรรณาลากกระเป๋านัยน์เนตรเข้ามา“หนูเนตรเดินทางมาเหนื่อย เดี๋ยวน้าช่วยเอาของทั้งหมดขึ้นไปเก็บให้เองดีไหมจ๊ะ”
นัยน์เนตรมอง เอือม “เหนื่อยไหม”
“ไม่ น้าไม่เหนื่อยเลย เพื่อครอบครัวของเรา น้าทำได้ทุกอย่าง”
“ที่ไปเล่นละครถึงบ้านโน้นน่ะ เหนื่อยไหม”
วรรณาโมโห แต่ยังเฟคต่อ “ทำไมหนูเนตรพูดกับน้าแบบนี้ น้าเสียใจนะ”
“ฉันไม่รู้ แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย”