บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 3
ดาวเวียงพยุงวรนาฏที่แก่ชราวิ่งมุ่งหน้าไปยังท่าน้ำ “อดทนหน่อยนะคะคุณหนู จะถึงท่าน้ำแล้ว” แต่วรนาฏกลับไม่ไหวแล้ว ทรุดลงหมดแรง “คุณหนูๆ แข็งใจอีกนิดค่ะ”
“ฉันหมดแรง มันเหมือนจะขาดใจตายให้ได้”
“คงเพราะดวงจิตของคุณหนูถูกกักขังอยู่นาน ทำให้อ่อนกำลัง”
“เธอหนีไปคนเดียวเถอะดาวเวียง ฉันไม่ไหวแล้ว”
“ไม่ได้นะเจ้าคะ คุณหนูจะอ่อนแออีกไม่ได้ ถ้าไม่หนี คุณหนูก็จะถูกยึดครองร่างไปอีก จนกว่าจะหมดอายุขัยจะยอมแพ้รึคะ” วรนาฏกัดฟันลุกขึ้น ดาวเวียงช่วยพยุง ทันใดนางรำและคนเชิดหุ่น ก็ปรากฏตัวขึ้นขวาง ดาวเวียงตวาด “ถอยไป!”
แต่บริวารของเจ้าโขนกลับกลายร่างเป็นเงาดำ พุ่งเข้ามาหา ดาวเวียงกลายร่างเป็นผีปกป้องวรนาฏ ทำให้วรนาฏรู้ว่าบ่าวคนสนิทตายไปแล้ว “ดาวเวียง.!?” ดาวเวียงต่อสู้ ซัดจนบริวารของเจ้าโขน สลายไป “เพราะฉันใช่ไหม ฉันเป็นต้นเหตุทำให้ดาวเวียงต้องตาย”
ดาวเวียงยังไม่ทันตอบ เสียงหัวเราะของเจ้าโขนก็ดังลั่นไปทั่วบริเวณ “ฮ่าๆๆๆ”
ดาวเวียงเอาตัวบังวรนาฏไว้มองรอบ ๆ อย่างระวัง เปลวไฟพุ่งเป็นสายเข้ามา ก่อนม้วนตัวเป็นเกลียว อสูรกายเจ้าโขนเดินออกมาจากเปลวไฟนั้น ร่างที่ติดไฟค่อยๆ มอดลง “เอ็งมิไช่แค่ต้นเหตุหรอก แต่เอ็งเป็นคนฆ่ามัน ด้วยมือของเอ็งเอง”
“คุณหนู อย่าไปฟังมัน” ดาวเวียงพุ่งเข้าหาหมายโจมตี แต่ร่างเจ้าโขนกลับสลายเป็นเงาดำของตะขาบนับร้อย แตกกระจายออกหายลงไปในพื้นดิน ดาวเวียงมองหา ก่อนหันขวับไปข้างหลัง เงาดำของพวกตะขาบไต่ขึ้นมา รุมกันกัดแทะร่างดาวเวียงๆกรีดร้อง
“ดาวเวียง! อย่าทำดาวเวียง ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าฉันเถอะ ฉันไม่อยากอยู่อย่างทุกข์ทรมานอีกต่อไปแล้ว” ตะขาบพุ่งออกจากตัวดาวเวียงมารวมกันกลายเป็นอสูรเจ้าโขน ดาวเวียงทรุดลง วรนาฎเข้าประคอง “แกจะจองเวรอะไรกับฉันนักหนา ทำไมไม่ปล่อยฉันไปเสียที”
“ปล่อย? หึๆ เอ็งหนีชะตาตัวเองไม่พ้นหรอก”
“ชะตาที่แกยัดเยียดให้ฉันนะสิ”
“ไม่ใช่เอ็งหรอกรึ ที่ยอมรับ ขอสืบทายาทจากข้าเอง ลืมไปแล้วรึวรนาฏ?”
วรนาฏอึ้ง มองสบตากับดาวเวียง