บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 1
ณ ไร่ส้มที่งดงามของพ่อเลี้ยงวิทย์ พ่อเลี้ยงวิทย์ เอื้องคำ จั่นเป็งและหนาน กำลังรอวาทิตเพื่อที่จะไปวัดด้วยกัน
“หนาน ไปดูวาทิตสิทำไมยังไม่มาอีกป่านนี้คนงานรอกันแย่แล้ว”
“ครับพ่อเลี้ยง” หนานยังไม่ทันได้ออกไป วาทิตก็เดินหน้าตาหงุดหงิดมาพร้อมกับกินรีพยาบาลประจำตัว
พ่อเลี้ยงวิทย์บอกลูกชาย “ไปกันลูกเดี๋ยวจะไม่ทันพระเทศน์”
“ผมไม่ไปไม่ได้เหรอครับคุณพ่อ” วาทิตขอร้อง
“จะได้ยังไงล่ะลูก เราสนับสนุนให้คนงานเข้าวัดฟังธรรมทุกวันอาทิตย์แต่เราเองกลับไม่ไปแล้วมันจะเป็นตัวอย่างที่ดีได้ยังไง ไปๆ หนานเอารถออก” พ่อเลี้ยงวิทย์ตัดบท วาทิตจำใจเดินตามไปขึ้นรถ
ภายในโบสถ์ พ่อเลี้ยงวิทย์นั่งเป็นประธานนำวาทิต กินรี เอื้องคำ หนาน จั่นเป็ง และคนงานฟังหลวงพ่อเทศน์
วาทิตที่นั่งข้างๆพ่อเลี้ยงวิทย์ท่าทางร้อนรนนั่งไม่ติด จู่ๆก็ทำท่าจะลุกขึ้น
พ่อเลี้ยงวิทย์รีบดึงมือเอาไว้ “จะไปไหนวาทิต”
“ผมขอออกไปเดินข้างนอกนะครับ คือมันรู้สึกหายใจไม่ออกครับ” วาทิตลุกขึ้นเดินออกไป
พ่อเลี้ยงวิทย์มองตามแล้วก็หันมาหากินรี “วาทิตเขาเป็นอะไรนรีดูใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย”
“นรีไม่ทราบเหมือนกันค่ะ”
จั่นเป็งสะกิดเอื้องคำยิกๆ เอื้องคำปัดมือแล้วทำหน้าดุๆ เดินไปหน้าโบสถ์ พ่อเลี้ยงวิทย์หันไปมองที่ทั้งคู่ แล้วตามออกไป
พ่อเลี้ยงวิทย์กับเอื้องคำและจั่นเป็งยืนอยู่ที่หน้าโบสถ์ เห็นวาทิตนั่งหงุดหงิดอยู่ที่ใต้ต้นไม้ไม่ไกลกันนัก
“ตกลงใครจะบอกฉันได้หรือยังว่าวาทิตเป็นอะไร”
เอื้องคำกับจั่นเป็งมองหน้ากัน จั่นเป็งเอ่ย “บอกไปเถอะป้ายังไงพ่อเลี้ยงก็ต้องรู้อยู่ดี”
พ่อเลี้ยงวิทย์จ้องหน้าเอื้องคำ “คือวันนี้คุณอังกูรแกไปช่วยคุณเมทินีจัดดอกไม้ที่งานพืชสวนโลกน่ะค่ะ”
พ่อเลี้ยงวิทย์พยักหน้ารับรู้ก่อนจะหันไปมองวาทิตอย่างเห็นใจ
บริเวณจัดซุ้มดอกไม้ ท่ามกลางบรรยากาศสวยงามอลังการของหอคำหลวง
“ทำไมที่ซุ้มไม่มีดอกเสี้ยน” เสียงดุๆของหัวหน้าดังขึ้นมา