บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 1 หน้า 4
“รุทร เสร็จงานหรือยังลูก”
“ก็จะเสร็จแล้วครับ แม่มีอะไรเหรอ”
“พอดีมีคนเขามาติดต่อจะขอซื้อดอกเสี้ยนของรุทรไปแต่งงานพืชสวนโลกน่ะ” แรมยื่นนามบัตรให้ “นี่นามบัตรเขา” รุทรหยิบนามบัตรมาดูแวบเดียวแล้วคืนให้แรม“แม่บอกไปเลยครับว่าผมไม่ขาย”
“ไม่ลองไปคุยกับเขาหน่อยเหรอลูก เขาอุตส่าห์บินมาจากเชียงใหม่แน่ะ”
อนุวัตรรีบซัก “เครื่องบินลำเมื่อกี้น่ะเหรอครับ”
“ใช่จ้ะ ท่าทางเขาก็ดูดี สวยน่ารักพูดจาก็ดีนะ แม่ถึงอยากให้รุทรไปคุย ไปนะเขารออยู่ที่แปลงดอกเสี้ยนแล้ว” แรมพยามโน้มน้าว แต่รุทรก็ยังนิ่งคิดว่าจะเอาไงดี ไม่อยากขายแต่ก็ไม่อยากขัดแม่
“ถ้ารุทรเขาไม่อยากไปคุยก็อย่าไปขัดเขาเลยจ้ะแม่แรม” ทุกคนหันไปตามเสียงก็เห็นบุษบันยืนยิ้มอยู่ บุษบันเดินเข้ามาหาทุกคน “เดี๋ยวบุษจัดการให้เอง เรื่องช่วยเหลือคนนี่บุษชอบนัก”
“เจ๊เนี่ยนะ ชอบช่วยคน” อนุวัตรประชด
บุษบันค้อนใส่อนุวัตร “ก็ใช่น่ะสิ โดยเฉพาะเวลารุทรมีปัญหาบุษเต็มใจช่วย”
“แม่บุษจะทำยังไง” แรมสงสัย
“แหม แม่แรมขา บุษเป็นเจ้าของตลาดนะคะ แค่สั่งแม่ค้าแผงดอกไม้นิดเดียวขี้คร้านจะแห่มาส่งกัน ไม่ต้องไปยุ่งกับรุทรเขาด้วย” บุษบันหันมาทางรุทร “ดีไหมรุทร”
“แต่ว่า.....” แรมึกอัก
รุทรขัดขึ้นทันที “งั้นผมรบกวนคุณบุษด้วยก็แล้วกันครับ”
แรมกับอนุวัตรพอได้ยินคำตัดสินจากปากรุทรก็เหวอไปทั้งคู่
“แหม.เรียกซะห่างเลย คุณเคินอะไร บอกให้เรียกบุษ รุทรต้องเรียกบุษก่อน ไม่งั้นไม่ช่วยน้า”
“เอ่อ...ครับ บุษก็บุษ” บุษบันดีใจรีบวิ่งไป
รุทรเดินไปทำงานต่อ อนุวัตรพูดลอยๆ “เจ๊บุษมันจะช่วยจริงเหรอ แค่แม่ค้าจ่ายค่าแผงช้าวันเดียวยังปรับเลย”
แรมมองรุทรด้วยสายตาตำหนิแต่พูดไม่ออก รุทรไม่กล้าสบตาแม่แกล้งทำงานต่อ
ที่กลางแปลงดอกเสี้ยน วารินเดินนำเมทินีกับทิปปี้ชมดอกเสี้ยน เมทินีมองดอกเสี้ยนทุกดอกอย่างละเอียด
“ทุกดอกสวยได้คุณภาพดีมาก แสดงว่าพี่ชายของน้องรินต้องดูแลรักษาดีมาก”
“เขาก็ต้องดูแลดีสิคะ พี่รุทรเขารักเขาหวงของเขามากนี่”
เมทินีกับทิปปี้พอได้ยินว่าหวงก็เริ่มใจไม่ดี “ถึงขั้นหวงเลยเหรอ แสดงว่าไม่เคยขายเลยสิ”
วารินส่ายหน้า “มีคนมาติดต่อเยอะนะคะ แต่ไม่เห็นพี่รุทรเขาจะยอมขายสักคน”
“แล้วพี่จะมีหวังไหมเนี่ย” เมทินีใจคอไม่ดี
“ไม่ต้องห่วงค่ะ รินชอบพี่เมกับพี่ทิปปี้ เพราะรินก็ชอบจัดดอกไม้เหมือนกัน ถ้ามีทั้งแม่กับรินพูด พี่รุทรอาจจะยอมขายให้พี่สองคนเป็นรายแรกก็ได้ค่ะ”
เมทินีกับทิปปี้ยิ้มดีใจมีความหวัง