บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 1 หน้า 2
เมทินีที่รับผิดชอบบริเวณจัดซุ้มดอกไม้ยืนหน้าเสียอยู่ มีลูกมือสองคนยืนหน้าจ๋อยๆอยู่ข้างๆ โดยมีอังกูรยืนคอยเอาใจช่วยอยู่ใกล้ๆกัน ส่วนทิปปี้กำลังคุยโทรศัพท์หน้าตาเคร่งเครียด
“ไหนคุณเมรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าได้ดอกเสี้ยนมาแน่ๆ”
“คือรถที่ขนดอกเสี้ยนมาให้เกิดอุบัติเหตุดอกไม้เลยเสียหายหมดเลยค่ะ ดิฉันต้องขอโทษจริงๆนะคะ” เมทินีพยายามอธิบายแต่หัวหน้าไม่ฟัง
“ถ้าซุ้มเราไม่มีดอกเสี้ยนมันก็ไม่ตรงคอนเซ็ปต์ที่วางเอาไว้ แล้วนี่คุณจะแก้ปัญหาให้ฉันยังไง”
ทิปปี้เดินเข้ามาหาเมทินี “เม ฉันโทรเช็คตามเบอร์ที่แกให้มาแล้วเขาบอกว่าตอนนี้ที่มีและสวยที่สุดก็ต้องไปถึงแม่ฮ่องสอน”
อังกูรอาสา “ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ขับรถพาเมไปก็ได้”
“อย่าเลยค่ะเดี๋ยวพี่กูรจะเสียงานเปล่าๆ เห็นทิปปี้บอกว่าบ่ายนี้พี่กูรมีนัดคุยกับเซลล์ขายปุ๋ยเอาไว้ไม่ใช่เหรอ”
“แต่พี่เป็นห่วงเมนี่”
ทิปปี้เห็นด้วยกับอังกูร “นั่นสิเม แกเป็นผู้หญิงขับรถไปแม่ฮ่องสอนถนนไต่เขาร้อยโค้งพันโค้งแบบนั้นเนี่ยนะ”
“ขอให้ได้ดอกเสี้ยนมาก็พอ เรื่องการเดินทางเดี๋ยวฉันจัดการให้” หัวหน้ามองไปบนฟ้า
ในเครื่องบินเล็ก ทิปปี้มองดูนอกหน้าต่างอย่างตื่นตาตื่นใจก่อนจะหันมาหาเมทินี
“เป็นคนรวยนั่งเครื่องบินส่วนตัวมันรู้สึกดีแบบนี้นี่เองเนอะแกเนอะ สงสัยฉันต้องหาสามีรวยๆสักคนแล้ว”
“แกจะแต่งงานเพราะแค่อยากนั่งเครื่องบินส่วนตัวเนี่ยนะ”
“ฉันก็พูดของฉันไปเรื่อยแหละ อย่างฉันไม่ต้องรวยหรอกไม่พิการก็เอาแล้วละ เออ...พูดถึงเรื่องนี้ ตกลงแกกับพี่กูร
นี่ยังไงอ่ะ ฉันเห็นพี่กูรเขาตามจีบแกมาตั้งกี่ปีแล้ว แต่แกก็เช้ยเฉย”
“ฉันยังมีแม่มีน้องที่ต้องดูแลมีอะไรที่ต้องจัดการอีกเยอะ ขี้เกียจคิดเรื่องอื่น”
“ก็ดีงั้นก็มาอยู่เชียงคานเป็นเพื่อนกัน ไอ้ฉันน่ะอยากมีแฟนจะตายแต่ไม่มีใครเอาเลยต้องเกาะคานหนึบเป็นตุ๊กแกแบบนี้ เฮ้อ” ทิปปี้บอกแบบปลงๆ
เมทินีมองทิปปี้ที่จริงจังกับเรื่องความรักแล้วขำเพื่อน ทิปปี้ค้อนใส่หนึ่งวง แล้วรู้สึกเหมือนเครื่องกำลังลดระดับลง “เครื่องลดระดับลงแล้วนี่ สงสัยใกล้ถึงแล้วมั้ง”
เมทินีมองไปนอกหน้าต่างเครื่องบิน ทิปปี้ชะโงกดูวิวด้วย
“จริงด้วย” ทิปปี้ชี้ไป “อุ๊ย...นั่นไงดอกเสี้ยน เอ๊ะ..แล้วที่มีคนกำลังทำงานนั่นดอกอะไรอ่ะกลมๆแปลก”
เมทินีมองไปที่แปลงดอกเสี้ยนที่อยู่ด้านล่างไกลออกไป เห็นบ้านแรม และสวนผักที่มีคนทำงานเต็มสวน
เมทินียิ้มดีใจ “อ๋อ...ที่อยู่ใกล้ๆบ้านหลังนั้นน่ะเหรอ อันนั้นแปลงผัก”
“ตอนแรกดูๆฉันนึกว่าดอกไม้เหมือนกันซะอีก แสดงว่าที่นี่ต้องอากาศดีมากนะ ปลูกดอกไม้ก็สวย ปลูกผักก็สวย”
“ฉันว่าคนที่นี่ต้องมีความสุขมากเลย อากาศก็ดีแถมยังเงียบสงบ ถ้าฉันได้มาอยู่ที่นี่ก็คงดีเนอะ”
ทิปปี้ไม่เห็นด้วย “ไกลซะขนาดนี้อ่ะนะ”
เมทินีไม่ได้ตอบทิปปี้แต่มองภาพกลุ่มคนทำงานสวนผักข้างล่างด้วยแววตามีความสุข