บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 1 หน้า 5
“แต่น่าเสียดายที่เราจะไม่ขายดอกไม้ให้พวกคุณ”
เมทินี ทิปปี้ วารินหันไปตามเสียง ก็เจอบุษบันยืนหน้าตึงจ้องทั้งสามอยู่ เมทินีกับทิปปี้มองงงๆเพราะไม่รู้จัก
“ขอโทษนะคะ คุณเป็นใคร” ทิปปี้ถาม
“ฉันนี่แหละเจ้าของแปลงดอกไม้”
เมทินีกับทิปปี้มองหน้ากันงงแล้วก็ถามวาริน “น้องริน ไหนบอกว่าแปลงดอกไม้นี่เป็นของพี่ชายไงคะ”
วารินจะอ้าปากพูด แต่บุษบันเดินไปดึงแขนวารินมาอยู่ข้างหลังตัวเองแล้วรีบพูดดัก “น้องริน...เรื่องของผู้ใหญ่ อยู่เฉยๆดีกว่า” บุษบันหันกลับไปหาเมทินีกับทิปปี้ “ฉันเป็นแฟนเจ้าของแปลงดอกไม้นี่ก็เท่ากับเป็นเจ้าของ...ชัดไหม เอาเป็นว่าพวกคุณกลับไปได้แล้ว ยังไงเราก็ไม่ขายดอกไม้ให้แน่นอน”
“ถ้างั้นฉันขอพบเจ้าของแปลงดอกไม้และได้ยินจากปากเขาเองได้ไหมคะ”
บุษบันโมโห “เอ๊ะ...ตกลงพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง”
เมทินีพยายามพูดดีด้วย “เราสองคนแค่ขอคุยกับเจ้าของ ทำไมถึงต้องกันด้วยล่ะคะ”
“ฮึ...นี่ไงอย่างที่ฉันนึกไว้ไม่มีผิด ที่แท้ก็ไม่ได้มาซื้อดอกไม้อะไรหรอก แต่คิดจะมาอ่อยผู้ชายใช่ไหมฉันละเบื่อจริงๆพวกอ้างโน่นอ้างนี่ สุดท้ายก็วางแผนมาหาผั...”
บุษบันทำปากคำว่าผัวเบาๆไม่ให้มีเสียงออกมา เมทินีกับทิปปี้ได้ยินก็เหวออึ้งไปครู่ ไม่คิดว่าบุษบันจะก้าวร้าวขนาดนี้
ทิปปี้สุดจะทนเดินไปจ้องหน้าเอาเรื่องทันที “ผัวฉันก็อยากได้หรอกนะ แต่ตอนนี้อยากตบชะนีปากดีมากกว่า ขอสักทีเถอะ” ทิปปี้ทนไม่ไหวทำท่าจะพุ่งเข้าใส่แต่เมทินีรีบดึงเอาไว้
“อย่ามีเรื่องกันเลยทิปปี้ เจ้าของเขาไม่อยากให้เราก็ไม่ต้องเอาก็แค่นั้นเอง กลับกันเถอะ”
“เดี๋ยวสิคะพี่เม พี่ทิปปี้ ไม่คุยกับพี่รุทรก่อนเหรอคะ”
บุษบันหันขวับมาหาวาริน “น้องริน คิดหน่อยสิ ถ้าพี่รุทรเขาอยากเจอสองคนนี่ เขาคงไม่ให้พี่มาไล่แทนเขาหรอก”
“ขอบคุณมากนะคะน้องริน พี่ฝากขอบคุณคุณแม่ด้วย” เมทินีบอกแล้วก็ดึงทิปปี้ให้ออกเดินตาม
“พูดง่ายๆแบบนี้ก็ดี แต่ไม่ใช่แอบย้อนมาอ่อยแฟนฉันใหม่วันหลังนะ ทำเป็นหงิมๆร้ายนักพวกนี้” บุษบันว่าไล่หลัง
เมทินีได้ยินก็หยุดกึกหันหลังกลับทันที “ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าคุณมีปัญหาอะไรกับระบบสมองหรือเปล่า ถึงฟังไม่เข้าใจที่ฉันบอกว่ามาขอซื้อดอกไม้ หรือไม่คุณก็หมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องรักๆใคร่ๆจนสติฟั่นเฟือน ฉันเคยรู้จักคนแบบคุณหลายคนเหมือนกัน ฉันฟันธงได้เลยว่าคุณไม่ได้เป็นอะไรกับเจ้าของแปลงดอกไม้นี่หรอก คงจะแอบชอบเขาก็เลยทำตัวเป็นหมาหวงก้างพาลคนอื่นไปทั่ว ขอให้มีความสุขนะคะ” เมทินีว่าแล้วก็หันหลังกลับควงแขนทิปปี้เดินออกไป
วารินมองบุษบันอย่างสะใจ
บุษบันโดนจี้ใจดำถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว “อีบ้า อย่าให้ฉันเจอแกอีกนะ”
วารินพึมพำ “ร้ายแบบนี้ใครจะไปอยากเจออีก”
บุษบันหันขวับมา แต่วารินรำคาญรีบเดินหนีไป