บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 21

แรมนอนอยู่ที่พื้น ชาติเอาปืนจ้องไปที่วาทิต 

“อย่านะ อย่ายิงลูกฉันนะ ฉันขอละ” แรมยกมือไหว้ขอร้อง 

ชาติหันมามองแรมแล้วก็เลยลดปืนลง เดินไปที่ประตูห้องดึงให้ปิดลง ล็อคกลอนจนแน่นหนา แล้วก็เดินไปที่หน้าต่างปีนออก ชาติโดดลงมาจากทางหน้าต่างห้องวาทิตแล้ววิ่งหายไปในความมืด คลาดกันเพียงนิดเดียวกับอนุวัตรและวารินที่วิ่งเข้ามา

แรมที่ถูกยิงที่ขาพยายามคลานไปที่เตียงวาทิต “วาทิต วาทิต อย่าเป็นอะไรไปนะลูก วาทิต...”

แรมคลานมาจนถึงเตียง เอื้อมมือไปจะจับมือวาทิต แต่ว่าไม่ถึง แรมหมดสติฟุบอยู่ที่ข้างเตียงนั่นเอง

อนุวัตรกับวารินวิ่งเข้ามาที่หน้าห้องพักวาทิตที่ปิดอยู่ อนุวัตรผลักประตู แต่ว่าเปิดไม่ออก

“แม่แรมครับ แม่แรม แม่แรมครับ”

“แม่จ๋า แม่ แม่เป็นอะไรหรือเปล่า” วารินเข้ามาเขย่าประตู “ทำไมประตูมันเปิดไม่ออกล่ะพี่วัตร ปกติแม่ไม่เคยล็อคประตูนี่นา”

“น้องรินถอยไป” อนุวัตรบอก พอวารินถอยออกห่างจากประตู อนุวัตรก็กระโดดถีบบานประตูเต็มแรงจนเปิดออก

อนุวัตรกับวารินเข้ามาในห้อง แต่ไม่เห็นแรม 

“แม่ไม่อยู่น่ะพี่วัตร” วารินบอกน้ำเสียงตกใจ

อนุวัตรสังเกตที่พื้นเห็นว่ามีรอยเลือดเป็นทางไปที่เตียงวาทิต “รอยเลือดนี่” อนุวัตรรีบเข้าไปดูอีกด้านของข้างเตียงก็เห็นแรมที่นอนฟุบอยู่ “แม่แรม” อนุวัตรรีบเข้าไปประคองช้อนแรมให้นอนหงายเอาหัวพาดตักตัวเอง

“แม่” วารินเองก็รีบเข้าไปดูแรมเช่นกัน 

แรมรู้สึกตัวก็ห่วงวาทิตทันที “วาทิตเป็นอะไรหรือเปล่า ดูวาทิตด้วย...”

“น้องรินดูวาทิตสิว่าเป็นอะไรมั้ย” อนุวัตรบอก 

วารินรีบลุกไปดูวาทิตที่นอนแน่นิ่งมีหมอนตกอยู่ข้างเตียง วารินค่อยๆเอามืออังที่จมูกวาทิตแล้วก็ตกใจมาก “พี่วาทิตไม่หายใจ”