บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 21 หน้า 5
“ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับแม่แรม”
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วลูก มาให้แม่กอดให้ชื่นใจหน่อย” แรมอ้าแขนออก วาทิตเข้าไปสวมกอดอย่างมีความสุข
“ผมต้องไปแล้วครับแม่” วาทิตถอนตัวออกมาแล้วบอกแรม
“วาทิตจะไปไหนลูก ทำไมไม่อยู่กับแม่”
“ผมอยู่ไม่ได้หรอกครับแม่แรม ผมต้องไปแล้ว แม่แรมดูแลตัวเองด้วยนะครับ” วาทิตบอกแล้วก็เดินออก
แรมดึงมือเอาไว้พยายามยื้อแต่ไม่เป็นผล “วาทิตอย่าไป วาทิต อย่าไปนะลูก อยู่กับแม่ที่นี่อย่าไปไหน วาทิต...”
แรมร้องเรียกว่าทิตเสียงดัง “วาทิต อย่าไปลูก...”
รุทรสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงของแรม ก็เห็นแรมลืมตาท่าทางงงๆ
“แม่ครับ นี่ผมรุทรเองครับแม่ รินกับวัตรก็อยู่ครับ” รุทรหันไปมองวารินกับอนุวัตรที่หลับอยู่ที่โซฟาคนละตัว
“วาทิตล่ะรุทร วาทิตเป็นยังไง น้องเป็นยังไงบ้าง แม่ฝันเห็นวาทิตมาลา ไม่จริงใช่มั้ยน้องไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ยลูก”
รุทรกุมมือแรมเอาไว้จ้องหน้าแล้วพูด “แม่ทำใจดีๆเอาไว้นะครับ วาทิตเขาจากเราไปแล้วครับ”
“โธ่..วาทิต ลูกแม่” แรมร้องไห้โฮทำเอาวารินกับอนุวัตรสะดุ้งตื่น
“แม่เป็นอะไรจ๊ะ แม่เจ็บตรงไหนเหรอ” วารินรีบเข้ามาถาม
“พี่วาทิตเขาจากเราไปแล้วริน”
“แม่อย่าร้องไห้สิจ๊ะ เดี๋ยวพี่วาทิตเขาจะไม่สบายใจนะ แม่ยังมีหนู มีพี่รุทร แล้วก็พี่วัตรอยู่นะจ๊ะแม่” วารินปลอบแม่ทั้งๆที่ตัวเองก็ร้องไห้ไม่แพ้กัน วารินกอดแม่ร้องไห้กันทั้งคู่
รุทรเดินเข้ามาโอบแรมกับวารินเอาไว้ ปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่เงียบๆ
รุทรยืนคุยอยู่กับหมอที่ปลายเตียง เห็นพ่อเลี้ยงวิทย์ที่นอนลืมตามองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายอยู่ด้านหลัง
“พ่อเลี้ยงมีอาการปฏิเสธการรับรู้ สาเหตุน่ะมาจากการเจอเรื่องสะเทือนใจมากแบบไม่ทันตั้งตัว”
“แล้วมีทางรักษามั้ยครับ”
“ต้องรักษาด้วยการให้ทานยาควบคู่ไปกับการดูแลด้านจิตใจ อาการของคนไข้จะดีขึ้นมากน้อยหรือเร็วแค่ไหนก็
ขึ้นอยู่กับสภาวะจิตใจของคนไข้ว่าเข้มแข็งพอจะรับความจริงได้แค่ไหน ช่วงนี้หมออยากให้พ่อเลี้ยงพักที่
โรงพยาบาลสักสองสามวัน เพื่อดูอาการหลังจากนั้นก็กลับไปพักฟื้นที่บ้านได้”
“ขอบคุณมากครับคุณหมอ” รุทรยกมือไหว้ขอบคุณ หมอยิ้มให้แล้วก็เดินนำพยาบาลออกจากห้องไป
รุทรเดินเข้าไปหาพ่อเลี้ยงวิทย์ “คุณลุงเข้มแข็งไว้นะครับ ผมสัญญาว่าจะหาคนที่มันฆ่าวาทิตมาให้ได้ คุณลุงพักผ่อนให้สบายใจก่อน ช่วงนี้ผมจะจัดการดูแลทุกอย่างให้เองครับไม่ต้องห่วง”
รุทรบอก แต่พ่อเลี้ยงวิทย์ก็ยังคงเหม่อลอยไม่มีปฏิกิริยาตอบรับแต่อย่างใด