บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 9
ที่ร้านอาหาร รุทรรีบเดินออกประตูไปไม่เหลียวหลัง
เมทินีตัดสินวางช้อนรีบหยิบกระเป๋าลุกจะเดินไป “เดี๋ยวสิวาทิต”
บุษบันเห็นเมทินีจากด้านหลังยังไม่รู้ก็รีบลุกวิ่งมาจับแขนเมทินีไว้ “เอ่อ...ขอโทษนะคะ”
เมทินีหันมาสองสาวพอเจอหน้ากันก็ตกใจ
“ว๊ายยยย...เธอเองเหรอ”
เมทินีงง “ว่าแล้วเสียงแปร๋นๆคุ้นหู”
“นี่มาว่าฉันได้ไง แล้วเธอมากับรุทรเหรอ”
เมทินีงง พยายามนึก “รุทร.. รุทรแฟนคุณเจ้าของทุ่งดอกเสี้ยนน่ะเหรอ”
บุษบันนึกได้ “ใช่น่ะสิ อ๋อ...ที่รุทรบอกว่ามาทำงาน ที่แท้เอาเธอมากกใช่ไหม”
“นี่..ฟังนะ ฉันมากับสา...เอ่อเพื่อนฉันแล้วก็ไม่ได้ชื่อรุทรด้วย”
“ฉันไม่เชื่อ โหงวเฮ้งชอบแย่งแฟนชาวบ้านของเธอมันกระเด็นออกมานอกหน้าซะขนาดนี้ ยังจะโกหกอีกเหรอ”
“นี่คุณเสียงแปร๋น ถ้าคุณไม่เชื่อมันก็ปัญหาของคุณแล้วล่ะ ฉันไม่เสียเวลาด้วยหรอก”
เมทินีจะสะบัดแขน แต่บุษบันจับไว้แน่นสะบัดไม่หลุด “ฉันไม่ให้หนีไปง่ายๆหรอก”
“แต่ฉันว่าไม่ยาก” เมทินีเตะเท้าเข้าหน้าแข้งบุษบัน
บุษบันร้องปล่อยมือกุมขา “กรี๊ดดดดดด...อีบ้า ฉันเจ็บนะ”
เมทินีเบ้ปากแล้วรีบเดินหนีไป บุษบันกะเผลกๆตามไป คนในร้านมองกันใหญ่
รุทรเดินพล่านอยู่ที่ลานจอดรถ
“โอ๊ย...เอาไงดีวะ เมื่อกี้ไม่น่าปากไวบอกไปห้องน้ำเลย ไม่ใช่ซื่อบื้อนั่งรออยู่ล่ะ”
รุทรจะหยิบโทรศัพท์กดโทรออก เมทินีก็เปิดประตูออกมาพอดี รุทรรีบโบกมือให้มาเร็วๆ
เมทินีรีบเดินมา “อ้าว...เข้าห้องน้ำหรือยัง”
“ไม่เข้าแล้วไปเถอะ”
“ไม่เป็นไรฉันรอได้ เดี๋ยวไปเรี่ยราดกลางทางฉันไม่นั่งด้วยนะ”
“ผมบอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ ไปเร็ว”
“นี่วาทิต เธอไม่ต้องมาอายฉันหรอก”
ระหว่างนั้น บุษบันเดินกะเผลกออกมาจากร้าน รุทรเห็นก่อนพอดีรีบเปิดประตูดันเมทินีเข้ารถ