บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 9 หน้า 2
เมทินีงง “อะไรเนี่ย”
รุทรตัดบท “ไปเถอะน่า”
เมทินีเข้ารถไป รุทรรีบวิ่งก้มหน้ามาขึ้นอีกด้าน บุษบันที่มองหาอยู่ก็เห็นรุทรแว่บๆกำลังขึ้นรถ
บุษบันตะโกน “รุทร...รุทรขา...บุษอยู่นี่” รุทรรีบออกรถขับออกไป บุษบันเดินตามไม่ทัน “หรือจะไม่ใช่รุทร แต่ทำไมหุ่นด้านหลังเหมือนรุทร แต่อย่างรุทรก็คงไม่เอาผู้หญิงอันธพาลหรอก”
บุษบันเจ็บขาจนทรุด “อ๊ย....อีบ้านั่นก็เหมือนกัน ตัวแค่นี้แสบนัก เจออีกทีแกเละแน่” บุษบันเดินกะเผลกๆ กลับเข้าไปในร้าน
รุทรขับรถนิ่ง เมทินีนั่งอยู่ข้างๆ รุทรลังเลจะถามเมทินีดีไหม
“เอ่อ...แล้วเมื่อกี้ผู้หญิงคนนั้นคุยอะไรกับคุณ”
เมทินีงง “เธอรู้ได้ไงว่าฉันรู้จักเค้า”
“อ๋อ...ก็เห็นจากนอกร้านน่ะ แล้วตกลงคุยอะไรกัน”
“ฉันเคยรู้จักยัยนั่นตอนไปขอซื้อดอกไม้ที่บ้านแฟนเค้า”
รุทรตกใจ “แฟนเหรอ???”
“ใช่ แต่ไม่เจอหรอกเพราะแฟนเค้าให้ยัยนี่มาไล่ คนอะไรไม่รู้ไร้มารยาทเสียดายมีแม่กับน้องสาวดี แต่ตัวเจ้าของกับแฟนนี่แย่มาก”
“เมไม่เคยเจอแฟนเค้าก็อย่าไปว่าเค้าเลย อาจจะดีก็ได้”
“เปลี่ยนเป็นอาจจะเลวกว่าที่ฉันเคยเจอมาได้ไหม”
รุทรสะดุ้ง “ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“แหงล่ะ เพราะเมื่อกี้ยัยนั่นเข้าใจว่าฉันมากับแฟนเค้า แสดงว่าผู้ชายต้องเลวมากผู้หญิงถึงตามจิกแบบนี้ ฉันว่าไงนายรุทรอะไรนี่ต้องไม่ดี”
“เอาล่ะๆ พอๆเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า”
เมทินีนึกได้ “เออ...แล้วทำไมยัยนั่นถึงคิดว่าเธอเป็นแฟนเค้าล่ะ”
“คงจำผิดมั้ง”
“แต่ดูเค้ามั่นใจมากเลยนะ”
“โธ่เม...ผมจะไปรู้จักเค้าได้ไง วันๆอยู่แต่บ้านได้เจอก็แต่คนในบ้าน”
“ก็จริง งั้นยัยนั่นคงประสาท หรือไม่เธอก็คงหน้าโหลไปเหมือนแฟนเค้า”
รุทรยิ้มรับเจื่อนๆไม่อยากต่อเรื่องนี้อีก
ที่บ้านแรม วารินทายาให้บุษบันเสร็จ
“โห...เจ๊ นับถือในความเค็มเลย ไม่แวะหาหมอซื้อยาจากเชียงใหม่ก็ว่าอึดแล้วนะ มาถึงบ้านแทนจะแวะตลาดร้านยาของตัวเอง อุตส่าห์ถ่อมาขอยาที่นี่ทาฟรี”