บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 9 หน้า 3
“นี่ก็ฉันรีบจะมาเล่าเรื่องนี้ไง ฉันว่าที่ฉันเห็นอยู่กับยัยหน้าจืดต้องเป็นรุทรแน่ๆ”
อนุวัตรกับวารินตีสีหน้านิ่งกลบเกลื่อน
“โธ่เจ๊...เชื่อรินเถอะ พี่รุทรไปอบรมที่กรุงเทพฯจริงๆ”
บุษบันเพ่งตาวารินๆ ก็สู้ตา “แต่พี่ก็ยังไม่เชื่อ นอกจากแม่แรมจะมายืนยัน แม่แรมอยู่ไหน”
คราวนี้อนุวัตรกับวารินนิ่งไม่ออก เผลอมองตากันว่าเอาไงดีเพราะอันนี้ไม่ได้เตี๊ยมไว้
“อย่าบอกนะว่าแม่แรมไปอบรม”
“เปล่าหรอกเจ๊ แม่เค้าไปหาเพื่อนที่ปาย”
“โอ๊ย...คนที่อยากเจอก็ไม่อยู่ ไอ้ที่ไม่อยากเจออยู่ทุกวัน”
“บุพเพสันนิวาสไงเจ๊”
“เหรอ...บ้านฉันเรียกกรรมเก่า” อนุวัตรสะดุ้งเลย บุษบันลุกขึ้นจะกลับ “น้องริน ถ้าติดต่อรุทรได้ฝากบอกด้วยนะพี่โทรไม่ติดเลย กลัวเค้าจะงอนว่าพี่ไม่โทรหา”
อนุวัตรกับวารินยิ้มรับแบบรู้ว่าบุษบันเพ้อไปเอง
บุษบันขึ้นรถขับออกไป มีอนุวัตรกับวารินยืนส่ง พอแน่ใจว่ารถไปแล้วก็เริ่มเม้าเลย
“เป็นไงล่ะหายห่วงพี่ชายหรือยัง เจ๊บุษมาช่วยยืนยันเลยว่าไอ้รุทรยังปลอดภัยดี อย่างน้อยก็แข็งแรงวิ่งหนีเจ๊บุษได้”
“แหม...แต่รินก็อยากเจอพี่รุทรนะ ไปตั้งหลายวันแล้วคิดถึง”
“ใจเย็นๆไว้มีโอกาสเหมาะเราค่อยหาทางนัดไอ้รุทรกัน”
“จริงนะพี่วัตร”
“จริง แต่ตอนนี้เราเอาข่าวเจ๊บุษไปบอกแม่ดีกว่า แม่จะได้ดีใจว่าไอ้รุทรปลอดภัย”
อนุวัตรกับวารินรีบไปขึ้นรถ ขับไปบ้านท้ายไร่
ที่ห้องนอนไมตรี เห็นไมตรีนั่งอ่านหนังสือและดูคอมหาข้อมูลไปด้วย สักพักมีเสียงเตือน ไมตรีกดเปลี่ยนหน้าจอไปที่เฟสบุ๊ค ขึ้นข้อความ
ไมตรีกดดูเป็นข้อความของวาริน “อ่านหนังสือหรือยัง อย่าลืมดูชีทที่ให้ไปนะ อ้อ...แล้วช่วยรับแอดฉันด้วย” ไมตรีมองข้อความแล้วเบ้ปากฮึ
เอาลูกศรเคลื่อนไปตรงที่เพื่อนที่ขอแอด ไมตรีคลิกเห็นเป็นวาริน กับข้อความว่า “ยอมรับ” กับ “ปฏิเสธ” ลูกศรเคลื่อนไปมาระหว่างสองอันสุดท้าย ไมตรีปิดหน้าจอ จากนั้นหยิบชีทที่วารินเคยให้แล้ววางไว้อีกทีมาเปิดอ่าน แล้วปิดไม่อยากอ่าน
รุทรกับเมทินีกำลังนั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่น กินรีถืออุปกรณ์พวกวัดความดัน สายวัดหัวใจเดินเข้ามาวางบนโต๊ะ
รุทรเห็นก็สงสัย “ทำอะไรน่ะนรี”
“ก็วัดความดันกับหัวใจไงคะ”