บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 16 หน้า 2
เมทินีตัดสินใจลงนอนคลุมโปงข้างรุทรแต่ยังหันหลังให้เสียงนกฮูกร้องอีก เมทินีตกใจกลัวรีบหันหน้าไปหาวาทิตแล้วซุกแขนรุทรนอนตัวสั่น รุทรที่หลับอยู่แอบอมยิ้ม
ชาติหน้าเป็นแผลจากการโดนตบด้วยด้ามปืนของกิจจา ชาติวางแก้วเหล้าอย่างโมโห “เจ็บใจจริงๆ ไอ้แก่นั่นมันดูถูกผมว่าเป็นมือปืนกระจอก แล้วยังกล้าตบผมด้วยด้ามปืน” ชาติลูบแผลด้วยความเจ็บใจ
“ฉันไม่กระทืบแกซ้ำก็ดีแค่ไหนแล้ว ถ้าแกไม่มัวแต่ติดอยู่ในบ่อน ป่านนี้ได้ส่งไอ้วิทย์มันลงนรกไปแล้ว”
“โธ่...คุณกูร ผมไม่รู้นี่ว่าจะให้เริ่มงานเร็วอย่างนี้”
“ต่อไปถ้าแกพลาดอีก ฉันจะไม่แค่ใช้ด้ามปืน แต่ฉันจะให้แกกินลูกปืน จำไว้!!!”
ชาติจ๋อย “ครับผม ว่าแต่ไอ้กิจจานี่ ผมว่ามันไม่เบานะครับ”
อังกูรคิดตาม “ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น ขนาดมันรู้ว่าแกเป็นมือปืน แทนที่จะกลัวกลับขู่แกอีก ฉันว่าเราคงประมาทไอ้แก่นี่ไม่ได้”
“ถ้าอย่างนั้นเราก็ชิ่งมันเลยสิครับ จะไปอยู่ให้มันข่มทำไม”
“ไม่ได้ ฉันยังต้องการความช่วยเหลือจากมัน โดยเฉพาะกินรี”
“คุณกูรจะทำอะไรครับ”
“ฉันมานั่งๆคิดๆดูแล้ว ไอ้วาทิตมันเปลี่ยนไปมากอย่างแกว่า ฉันอยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันถึงได้แข็งแรง ฉลาดผิดหูผิดตาแบบนี้ คนเดียวที่จะช่วยได้ก็คือนรี”
“ตอนนี้หน้าคุณกูร คุณนรีแกยังไม่มองเลย แล้วคุณกูรจะหาวิธีไหนไปขอให้แกช่วยครับ”
“นั่นสิ ฉันก็ยังคิดไม่ออก” ระหว่างนั้นโทรศัพท์ของอังกูรดังขึ้น อังกูรหยิบมาดูแล้วกดรับ “ครับคุณอา........พรุ่งนี้เหรอครับ....ได้ครับ” อังกูรกดวางสาย
“ไอ้แก่นั่นมันคงจะเรียกคุณกูรไปฟ้องเรื่องผมใช่ไหมครับ”
“จะเรื่องอะไรก็ช่าง แต่ฉันคิดว่า ฉันพอจะหาทางดึงนรีมาช่วยฉันได้แล้ว”
รุทรนอนลืมตามองหน้าเมทินีที่หลับอยู่ในอ้อมแขน กระทั่งเมทินีลืมตาขึ้น เมทินีมองเห็นรุทรที่มองตนอยู่แล้ว ต่างนิ่งมองกันอย่างถูกมนต์
เมทินีรู้สึกตัวผลักรุทรออกไปแล้วลุกขึ้นชี้หน้าโวย “วาทิต นี่เธอทำอะไรฉัน” รุทรนอนมอง งง เมทินีโกรธ เสียงดัง “วาทิตฉันถามเธอได้ยินมั้ย เธอ...เธอทำอะไรฉัน”
“ผมทำอะไร”
“จำสัญญาได้มั้ย แล้วดูซิ เธอผิดสัญญาจนได้” เมทินีโวยวาย “เธอทำอะไรฉัน ฉันไม่ยอม ไม่ยอม”
รุทรทำท่านึกได้ลุกนั่ง “เดี๋ยว...เดี๋ยว ผมว่าเมแหละฉวยโอกาสทำผมมากกว่า เมื่อคืนเมนอนอยู่ในเต็นท์ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมผมตื่นขึ้นมาคุณมานอนกอดผม ตายแล้ว...นี่เมทำอะไรผมหรือเปล่า”